فرصت طلبی عقابانه

عقاب وقتی می‌خواد به ارتفاع بالاتری صعود کنه، روی لبه‌ی یه صخره، به انتظار یک  گردباد میشینه...

 

بعد، به محض این‌که ‌آمدن گردباد رو حس‌کرد، بالای خودش را باز می کنه  و اجازه می‌ده ‌باد، اون رو با خودش بلند کنه.

 

به محض این‌ که گردباد قصد سرنگونی عقاب رو کرد، این پرنده‌ی بلند‌پرواز، سر خودش رو به‌ سمت آسمان بلند می‌کنه و عمود بر طوفان می‌ایسته و مث  یه گلوله‌ی توپ، به سمت بالا پرتاب ‌می‌شه.

 عقاب، اونقدر با کمک باد مخالف، اوج ‌می‌گیره تا دست آخر  به ارتفاع موردنظرش برسه و بعدش با چرخش خودش به ‌سمت قله‌ی موردنظر، در بالاترین نقطه‌ی کوهستان، مأوا می‌گیره.

 

خوب به شیوه‌ی عقاب برای بالارفتن دقت کنید. عقاب منتظر حادثه می‌مونه، همون حادثه‌ای که برای مرغ‌های زمینی، یه مصیبت و یه  بلاست.  ولی عقاب منتظر طوفان می‌نشینه تا از انرژی پنهان در گردباد، به نفع خودش استفاده کنه.

 

وقتی طوفان از راه می‌رسه، عقاب به‌جای زانوی غم بغل‌گرفتن و  قایم شدن کنج سنگ‌ها ، جشن می‌گیره و خودش رو به بالاترین نقطه‌ی وزش باد می‌رسونه و از اون‌جا، سنگین‌ترین ضربه‌های گردباد رو به نفع خودش به‌کار می‌گیره؛

رابطه ی پیچ گوشتی با آداب معاشرت

هر پیچی، یه پیچ گوشتی مخصوص می خواد. پیچ ریز، یه جور پیچ گوشتی لازم داره. پیچ متوسط یه جور، پیچ درشت هم همینطور.

آداب معاشرت هم همینطوره.  آدم با استادش باید یه جور سلام و علیک کنه. با همکلاسی و رفیقش یه جور، با پدر و مادرش یه جور، با همسایه ی جدیدشون یه جور دیگه. 

ولی مگه فقط ایناست. آدم با داداش خودش، توی خونه یه جور باید حرف بزنه، توی مهمونی یه جور. جلوی پدر و مادر یه جور،  وقتی اونا نیستن یه جور. 

کلاً مقوله ی بسیار پیچیده ایه این مقوله ی آداب معاشرت. اصلاً نمی شه سرسری گرفتش.