آدم های موفق اهل تفکر هستن.
عوضش آدمای ناموفق، اهل تخیّلن.
تفکر یعنی اینکه دنبال یه راهی برای رسیدن به آرزوها مون بگردیم.
ولی تخیل یعنی اینکه فقط به خود همون آرزوها فکر کنیم و از فکر کردن بهش، لذت ببریم!
تخیل داشتن چیز بدی نیست. خیلی هم خوبه. ولی به شرط اینکه غرقش نشیم و بعد از هر تخیلی، به فکر راهی برای تحقق اون باشیم.
چراغ جادوی هر آدمی، توی وجود خودشه.
غول چراغ هم چیزی نیست جز همت و پشتکار و ذوق و فکر و ابتکار خود همون آدم.
نمی شه دست روی دست گذاشت و توقع داشت که بقیه بیان و آرزوهای ما رو برآورده کنن.
به قول اون یارو:
نخارید کس تا کنون پشت من
به جز ناخنان سر انگشت من!
یکی از بدی های رفتارهای از سر عادت، اینه که کم کم اختیار رو از ما سلب می کنن.
ماها وقتی به یه کاری، عادت می کنیم، دیگه ترک کردن و دل کندن از اون عادت برامون سخت می شه.
قدیمی ها به همین خاطر بود که می گفتن: ترک عادت، موجب مرض می شه.
فضیلت و شرافت ما آدما، به خاطر قدرت اراده و اختیاریه که داریم. ولی عادت ها، رفته رفته اختیار و اراده رو تسلیم خودشون می کنن.
برای همین هم هست که ترک کردن عادت ها ، این همه مشکله و برای خیلی ها، اصلاً نشدنیه.
اما کسی که بتونه به جای تسلیم شدن در برابر عادت هاش، اون ها رو مدیریت کنه، به موفقیت های بزرگی می رسه.
داستان اون الاغی که تهدید زنده به گور شدن رو به فرصت زندگی دوباره تبدیل کرد هم مثال زدنیه.
راست و دروغ این داستان باشه بر گردن نویسندگان کتاب های موفقیت و مدیریت و اینجور چیزا.
می گن یه کشاورز بود که یه الاغ داشت و الاغ رو خیلی دوست می داشت.
از قضا این الاغ دوست داشتنی، شیطونی و سر به هوایی کرد و افتاد توی چاه.
صاحب الاغ هم که نه می تونست الاغ رو بیرون بکشه، نه دلش می اومد الاغ سم طلاش زجر کش بشه، تصمیم گرفت حیون زبون بسته رو زنده به گور کنه...
کشاورز، یه روز تموم خاک می آورد و با آب دیده، داخل چاه می ریخت. الاغ هم خودش رو می تکوند و پاش رو روی خاک ها می گذاشت...
اینجوری شد که دم غروب، وقتی چاه داشت پر می شد، الاغ تونست از چاه بیرون بیاد.
ما نمی گیم راه صد ساله رو صد ساله برو. شما چون خیلی دست فرمونت خوبه، بیست ساله برو. پونزده ساله برو. فوق فوقش دیگه ده ساله برو. ماشالا هزار ماشالا جونم هستی. فرصت داری. یه شبه می خوای بری که چی بشه؟ گیریم که یه شبه رفتی همه ی اون راهُ. باقی شبا رو می خوای کجا بری؟ البته با این سرعتی که شما داری بلند پروازی می کنی، بعید می دونم سالم برسی. اون بالاها سرت گیج می ره. کار دست خودت می دی. گفته باشم که نگی نگفتی.
نمی دونم این قانون هشتاد، بیست به گوشتون خورده یا نه ....
توی این کتابای قورت دادن قورباغه و موفقیت در هشتاد دقیقه و اینجور جاها، همیشه از این قانون بحث می شه...
قانونی که می گه :
معمولاً هشتاد درصد موفقیت ها و دست آوردهای ما، حاصل بیست درصد از تلاش های ماست.
این یعنی هشتاد درصد باقی مونده تلاش ما، فقط به اندازه بیست درصد برامون موفقیت به ارمغان میاره....
حالا فرق این بیست درصد تلاش و اون هشتاد درصد تلاش چیه؟
من که می گم برکت. شما چی؟
