تقریباً هزار و چهارصد سال قبل از اینکه جنبش های قرن بیستمی دفاع از حقوق حیوانات و حفاظت از محیط زیست راه بیفته ، یه آقایی به نام نَجیح تعریف می کنه که :
حسن بن على علیه السلام را دیدم که مشغول خوردن غذا بود و سگى روبروى او قرار گرفته بود. امام هر لقمه اى که مى خورد لقمه ای هم به آن سگ مى داد.
عرض کردم : یابن رسول اللّه ! این سگ را از خود دور نمى کنى ؟
فرمود: رهایش کن زیرا من از خداوند حیا مى کنم که جاندارى به من نگاه کند و من بخورم و به او نخورانم .
کلش دو کلمه ست . دو تا کلمه ساده که پشتش یک دریا معنی و حکمت و تجربه خوابیده. دو تا کلمه که می شه با چند ثانیه تمرکز اون ها رو حفظ کرد و برای همیشه به خاطر سپرد.
گوینده این اقیانوس دو کلمه ای هم کسی نیست جز امام اول ما .
از امام على علیهالسلام نقل شده که فرمود:
اِرحَم، تُرحَم
یعنی : رحم کن ، تا به تو رحم شود .
به همین سادگی....
به اعتقاد بعضی ها، خیلی وقته کمرنگ شده و نایاب شده.
بعضی ها هم معتقدن یا کلاً منقرض شده یا از اون گونه های در حال انقراضه.
البته اشتباه نکنید. راجع به ببر بنگال و شیر مازندران و پرسپولیس قهرمان حرف نمی زنیم.
صحبت سر ترحمه.
اسم ترحم که میاد، کلی سؤال باخودش میاره.
مثلاً اینکه ترحم به کی؟ترحم به چه دلیلی؟
ترحم چه جوری و ترحم به چه اندازه و تا کجا؟
چیزی که مسلمه اینه که نه هر کسی لایق ترحمه، نه هر جایی جای ترحم،
ضمن اینکه اسم هر بخشیدن و چشم پوشیدنی رو هم نمی شه ترحم گذاشت.
مثلاً سعدی که خودش در بوستان ، عاجزانه به درگاه خدا نیایش می کنه و می گه :
فقیرم بجرم گناهم مگیر / غنی را ترحم بود بر فقیر.
ولی همین حضرت استاد سخن، در گلستان گفته :
ترحم بر پلنگ تیزدندان / ستمکاری بود بر گوسفندان .
و اگه از سعدی بپرسیم که چرا چنین ترحمی جایز نیست ، بدون رو دربایستی می گه، زیرا که :
این گُرْسنه گرگ بی ترحم / خود سیر نمی شود ز مردم .
البته ممکن هم هست که بخشی از باب هشتم گلستان رو برامون بخونه که در اون فرموده:
رحم آوردن بر بدان ستمست بر نیکان، و عفو کردن از ظالمان جورست بر درویشان
خبیث را چو تعهد کنی و بنوازی / به دولت تو گنه می‌کند به انبازی
