فرصت طلبی عقابانه

عقاب وقتی می‌خواد به ارتفاع بالاتری صعود کنه، روی لبه‌ی یه صخره، به انتظار یک  گردباد میشینه...

 

بعد، به محض این‌که ‌آمدن گردباد رو حس‌کرد، بالای خودش را باز می کنه  و اجازه می‌ده ‌باد، اون رو با خودش بلند کنه.

 

به محض این‌ که گردباد قصد سرنگونی عقاب رو کرد، این پرنده‌ی بلند‌پرواز، سر خودش رو به‌ سمت آسمان بلند می‌کنه و عمود بر طوفان می‌ایسته و مث  یه گلوله‌ی توپ، به سمت بالا پرتاب ‌می‌شه.

 عقاب، اونقدر با کمک باد مخالف، اوج ‌می‌گیره تا دست آخر  به ارتفاع موردنظرش برسه و بعدش با چرخش خودش به ‌سمت قله‌ی موردنظر، در بالاترین نقطه‌ی کوهستان، مأوا می‌گیره.

 

خوب به شیوه‌ی عقاب برای بالارفتن دقت کنید. عقاب منتظر حادثه می‌مونه، همون حادثه‌ای که برای مرغ‌های زمینی، یه مصیبت و یه  بلاست.  ولی عقاب منتظر طوفان می‌نشینه تا از انرژی پنهان در گردباد، به نفع خودش استفاده کنه.

 

وقتی طوفان از راه می‌رسه، عقاب به‌جای زانوی غم بغل‌گرفتن و  قایم شدن کنج سنگ‌ها ، جشن می‌گیره و خودش رو به بالاترین نقطه‌ی وزش باد می‌رسونه و از اون‌جا، سنگین‌ترین ضربه‌های گردباد رو به نفع خودش به‌کار می‌گیره؛

ما نمی دونیم و خدا بهتر می دونه

خیلی از چیزایی که ما پیش خودمون فکر می کنیم تهدید هستن، خدا اون ها رو به نیت فرصت برای ما جفت و جور کرده.

یعنی اون چیزی رو که ما به خیال خودمون «بلا» و «نقمت» می دونیم، ممکنه پیش خدا که چشم و گوشش از ما بازتره، یه جور «نعمت» باشه و فردای قیامت راجع به همون نعمت ازمون  حسابرسی کنه....

بعضی وقتا اون چیزی رو که ما «زحمت» می دونیم، واقعاً زحمت نیست، رحمته....

برای همینم هست که خدا توی قرآنش فرموده:

«شماها نمی دونید و خدا،‌ بهتر می دونه»