مدافع میاری تو یا مهاجم؟

توی یه مسابقه فوتبال، وقتی تیم حریف داره با تمام نیروش حمله می کنه،  همیشه دروازه تیم مقابل با خطر  باز شدن  رو بروئه.

اینجور وقت ها، خیلی از مربی ها، یه مهاجم یا یه بازیکن میانی رو از تیمشون من می کنن و به جاش یه مدافع  میارن....

استدلالشون هم اینه که باید  برای همچین تهدیدی چاره اندیشی کرد.

اتفاقاً این چاره اندیشی خیلی وقت ها جواب می ده و تیم گل نمی خوره.

اما هستن مربی هایی که وقتی تیمشون زیر فشاره، به جای اضافه کردن یه مدافع، یه مهاجم سرعتی  رو به بازی  می گیرن.

اینجوری  هم می تونن از فرصت ضد حمله ها استفاده کنن و به گل برسن. هم  بازیکن های تیم حریف، ذهنشون به وجود اون مهاجم مشغول می شه و نمی تونن با خیال راحت توی حملات شرکت کنن...

به این استرات‍ژی می گن: تبدیل تهدید به فرصت...

مدافع، با تجربه ش خوبه.

یه مربی کارکشته، وقتی میخواد خط دفاع تیم خودش رو بچینه، کنار دو تا جوون  سر حال و  آماده، یه مدافع سن بالا و با تجربه هم می فرسته توی زمین.

اون مدافع سن بالا، شاید قدرت دوندگی و جنگندگی جوونای هم تیمی خودش رو نداشته باشه،  ولی به خاطر تجربه ای که داره،  هم جوون ها رو هدایت می کنه، هم خودش بلده چه جوری جاگیری کنه که خیلی احتیاج به دویدن و از نفس افتادن، نداشته باشه....

می خوام بگم تجربه، یه فایده اش اینه که آدم رو از دست و پا زدن های الکی و  این طرف و اون طرف دویدن های بی فایده،  نجات می ده...

بازیکن خوبیه، ولی ...

می گفت:  طرف بازیکن خوبیه ها! خوب هم دریبل می زنه،  استقامتش هم خوبه، زیاد هم می دوه،  ولی به درد تیم من نمی خوره!

می پرسیدن : چرا آخه؟

می گفت :  واسه اینکه همیشه خدا سرش پایینه. برای همینم میدون بازی رو نمی بینه. کسی که میدون بازی رو نبینه، جایی که باید پاس بده، شوت می کنه و جایی که باید سانتر کنه، دریبل می زنه....

حکایت خیلی از ما ها توی زندگیمون، حکایت همون بازیکن سر به زیره.

سر به زیر بودن یه ارزشه، ولی نه همیشه و همه جا.

مثلاً اگه باعث بشه که آدم آسمون بالای سرش و خدای اون آسمون رو فراموش کنه و با تنگ نظری دل به خاک ببنده، ارزش که نیست، هیچ، اصلاً یه جور ضد ارزشه...

درست مثل اون بازیکن فوتبال، آدمی هم که وسعت دید رو کنار بذاره ، آدمی که فقط تا پیش پای خودش رو ببینه، جایی که باید مستقیم بره ، دور خودش می چرخه و جایی که باید راهش رو کج کنه، اونقدر می ره و می ره تا بیفته به چاه حسرت و پشیمونی...