یه ویژگی آدمای صادق و راستگو اینه که چون خودشون اهل دروغ گفتن نیستن، حرف بقیه رو هم خیلی ساده و بدون تشریفات و با حسن ظن ازشون قبول می کنن.
آدمای همیشه صادق و همیشه راستگو، خودشون هم وقتی حرفی می زنن، دلیلی نمی بینن که برای اثبات راست بودن حرفشون مدرک و سند ارائه بدن و قسم بخورن.
ولی آدمی که راست و دروغ ُ درهم تحویل مخاطبش می ده، هم خودش همیشه ی خدا به راست بودن حرفایی که می شنوه شک داره، هم احساس می کنه بقیه حرفاشُ باور نمی کنن. برای همینم همیشه سعی می کنه برای اثبات راستگویی خودش، به آب و آتیش بزنه.
خدا اموات همه ی جمع حاضرُ رحمت کنه.
ما یه فامیل پیری داشتیم که به بعضیا میگفت:
«یه بار گفتی، باور کردم
تکرار کردی، شک کردم
قسم که خوردی، فهمیدم دروغ می گی!»
