خدا بیامرز قیصر امین پور می گفت :
پوشه ی مدارک اداری و گزارش اضافه کار و کسر کار ، کارتهای اعتبار
کارت های دعوت عروسی و عزا ، قبض های آب و برق و غیره و کذا
برگه ی حقوق و بیمه و جریمه و مساعده ، رونوشت بخشنامه های طبق قاعده
برگه ی رسید قسط های وام ، قسط های تا همیشه ناتمام.
صورت خرید خوارو بار ، صورت خرید جنس های خانگی ...
اون خدا بیامرز همه این ها رو گفت تا بپرسه :میون این همه نامه و یادداشت و صورت حساب :
« پس کجاست ؟ یادداشت های درد جاودانگی ؟ »
می خوای بلند پروازی کنی؟ خب برو جامپینگ. برو کایت سواری. برو پاراگلایدر بازی.
برو چتربازی، بالن سواری، آکرو جت، گلایدنگ، پاور پاراشوت. پاراموتور.
برو تله کابین سوار شو. تله سیژ سوار شو، از اون بالا هم دست تکون بده برای بقیه. عکس خویش انداز بگیر. بنویس من و ارتفاع، همین الآن یهویی.
اووووه! این همه گزینه داری روی میز. این همه گزینه برای بلندپروازی.
واسه چی می ری وام کلان می گیری با بهره ی کلان؟!
قسط و بهره ی این وامُ چه جوری می خوای پس بدی؟ بهش فکر کردی؟! نکن! با وام و سفته و نزول و اینجور چیزا بلندپروازی نکن.
