راه انداختن مانور تجمل، یه نشونه ست.
نشونه ی اینکه طرف، از درون تهی شده. عین قارون. قارونی که اهل فضیلت بود. اهل علم و حکمت. ولی کم کم فاصله گرفت از این چیزا. شد اهل ثروت. اهل اشرافیت و تجمل. کم کم از فضائلی که داشت تهی شد. اون اواخر، بدون گنجینه هایی که داشت از خونه بیرون نمی اومد. می خواست همه بدونن که چقدر ثروت داره.
قارون، شرافت از دست رفته رو با نمایش اشرافیت جبران می کرد.
خدا، غذاهای خوب و نوشیدنی های گوارا رو حرام نکرده. اسرافُ حرام کرده.
خدا، لباس خوب و راحت و زیبا رو حرام نکرده. فخر فروشی با لباسُ حرام کرده.
خدا، خونه ی بزرگ و امن و مجهزُ حرام نکرده. قصر سازی و بی توجهی به بی خانمان ها رو شماتت کرده.
خدا، استفاده از نعمت ها و زینت های دنیا رو نهی کرده. به رخ کشیدن و مانور دادن با اون ها رو نهی کرده.
خدا، استفاده ما رو از نعمت ها حرام نکرده، محروم کردن بقیه رو از همون نعمت ها رو گناه دونسته.
خدا به قارون، به خاطر ثروت زیادش خشم نگرفت. به خاطر طرز استفاده ی قارون از اون همه ثروت بود که عذاب خدا نازل شد.
