دور کن: بدی های خودت، خوبی های بقیه را

خوب یادمه بچه که بودیم و سنّمون به مدرسه ابتدایی بیشتر قد نمی داد ، از اردیبهشت به بعد نوبت دوره بود .

 کتاب ها تموم شده بودن و ما هنوز یه ماه دیگه باید می اومدیم مدرسه . به همین خاطر هم معلم  شروع می کرد به دوره .

 زنگ فارسی ،  دوره فارسی . زنگ ریاضی ، دوره ریاضی ، زنگ بعد ، دوره علوم .

دوباره از اول کتاب شروع می کردیم و خونده ها رو یه بار دیگه می خوندیم . فایده دوره فقط و فقط یاد آوری بود . ولی همون یه فایده، کلی فایده دشت .

خیلی چیز ها رو که میدونستیم ولی یادمون رفته بود ، با دوره یادمون می اومد و  وقت امتحان ، بیستمون با یه سؤال بی جواب خراب نمی شد. 

 گاهی به این فکر میکنم چقدر خوبه هر چند وقت یه بار بشینیم و  زندگیمون رو دوره کنیم .

 بدی های خودمون و خوبی های بقیه رو .

فراموشکارها، خود رأی هستند.

خود رأیی، یکی از دلیل هاش خود بزرگ بینیه.

خود بزرگ بینی هم، اصلی ترین دلیلش، فراموش کردن بالا سری ها، یا دور دیدن چشم اون هاست.

یه بچه، وقتی یادش میره پدر و مادر بهش گفتن میخ توی پریز نکن، یا یادش باشه و چشم اونا رو دور ببینه، ممکنه با خودش بگه: حالا که دلم می خواد میخ توی پریز کنم، پس برم یه میخ و یه پریز پیدا کنم.

یه کارمند، وقتی  چشم مدیر خودش رو دور ببینه، یا یه مدیر وقتی چشم مدیر کل خودش رو دور ببینه، ممکنه بی خیال همه بخش نامه ها و آیین نامه ها بشه و هر جوری که عشقش می کشه رفتار کنه...

ولی بیشتر خود رأیی ها، به خاطر فراموش کردن اون بالا سری اصلیه. به خاطر  فراموش کردن خدا!