پیشواز غدیر (3)

سال، سال دهم هجری است.  آخرین پیامبر  خدا، واپسین ماه های عمر خود را در میان اهل مدینه می گذراند.  از ده سال قبل که مردان شهر به استقبالش آمدند و زنان یثرب «طَلعَ البَدرُ عَلینا» خوانند، خیلی چیزها عوض شده.  مهم تر از همه آنکه مکه، شهری که روزی غریبانه و مخفیانه و  شبانه از آن گریخت، حالا فتح شده است. بدون ریختن قطره ای خون. مسجد الحرام که روزی نمایشگاه لات و هُبل بود، حالا از مناره هایش، اذان  اقرار به توحید و نبوت بلند است. وقتش رسیده تا جان و ذهن مردم، با آموزه ای جدید آشنا شود. آموزه ای به نام امامت، که آمیزه ای از وصایت و ولایت دارد.

سال، سال دهم هجری است.  از معجزه جاویدی که قرار است برای همیشه راهنمای انسان باشد، به جز عباراتی چند، تمامی آیات نازل شده اند. آیات نفی شرک، آیات اثبات توحید، آیات نماز و روزه و زکات و جهاد، آیات امر به معروف و نهی از منکر، همه و همه، نازل شده اند و ابلاغ...  تا  روز کامل شدن دین خدا، زمان زیادی نمانده است.  ماه،‌ ماه ذی قعده است و  زمان حج، نزدیک!

سال، سال دهم هجری است. جبرئیل امین  دوباره  از عرش به فرش فرود آمده. مقصد، قلب حبیب نجیب خدا. مقصود، ابلاغ آیه ای تازه.  آیه ای به این مضمون مقدس:

{ به نام خداوند بخشاینده بخشایشگر

و در میان مردم براى حج بانگ زن، تا پیاده و سوار بر هر شتر باریک اندام، از هر راه دور ، به سوى تو آیند.}

آیه از رسول خدا می خواهد که بانگ  حج امسال را خود، سر دهد. حجی که با حضور رسول خدا در آن، فروع دین به کمال می رسد.   حجی که با نزول آیات امامت در  سرانجامش، اصول دین نیز  سرانجام به کمال خواهد رسید.

 

سال، سال دهم هجری است. پیامبر مدینه اش را برای انجام آخرین حج عمر شریف خود، ترک می کند. حجی که هم آخرین است و هم اولین حج کامل پیامبر. حج سال دهم، حجة الوداع است. پیامبر در همین حج به مردم خواهد فرمود: مناسک حج را از من بیاموزید،  شاید دیگر مرا در این مراسم نبینید... حج سال دهم، حِجّه البلاغ است.  قرار است در بازگشت همین حج، آیه ابلاغ ولایت نازل شود.  حج سال دهم، حجة الاسلام است.  اولین حجی که  طبق آیین اسلام برگزار شد، حجی که پیامبر  و جانشین بر حق پیامبر، هر دو از حاجیان آن بودند.  

تا پایان عمر شریف پیامبر، روزهای زیادی باقی نمانده. آخرین فرستاده خدا، برای اتمام مأموریت و رسالتش، فرصت زیادی ندارد.  قرار است در پایان این حج اتفاق مهمی رخ دهد... اتفاقی که قرار است حسن ختام مأموریت و رسالت آخرین رسول خدا باشد. اتفاقی به بزرگی اتمام نعمت ، به شکوه اکمال دین.

درست، پس از همان اتفاق است که آیه های  سوره مائده، با واژه های بشارت بخشی از این جنس نازل می شوند:

«امروز کافران از  شکست  دین شما ناامید شده‏اند ؛ بنابراین از آنان مترسید و از من بترسید. امروز دینتان را براى شما کامل ، و نعمتم را بر شما تمام کردم ، و اسلام را برایتان به عنوان دین پسندیدم. »

در آن روز عظیم، برخی،  با خود،‌ اینگونه اندیشه کردند:

«آرى ! امروز همه چیز کامل است
معیارى بدنیا آمده که در سایه اش  نیک و بد از هم مشخصند.
در این زلال، باید جان را به شستشو نشست.

در این زلال،باید جان را به شستشو نشست و از این دریا،باید گوهرهاى ناب به دست آورد. »

 

بخشش، لازم نیست ویرانش کنید

اینکه چرا از بین همه ی  جانداران روی زمین، اسم شتر به کینه ای بودن بد در رفته و  «کینه ی شتری» معروف شده،  زیاد مهم نیست.

ما  اینجا کلاس ضرب المثل شناسی نداریم.

حرف شتر و کینه ی شتری رو هم  فقط به این خاطر پیش کشیدیم که بگیم آدم کینه ای و آدم کینه شتری، نمی تونه اهل بخشش و چشم پوشی باشه.

برای بخشیدن، اول باید خونه ی دل رو «کینه تکونی» کرد.

خدا بیامرز، آقای نلسون ماندلا، یه جمله ی  خیلی معروف داره راجع به  بخشش.

ماندلا  بعد از سرنگون کردن نظام آپارتاید گفت: «می بخشیم، ولی فراموش نمی کنیم»

 این  حرف ماندلا، من یکیُ  همیشه یاد روز فتح مکه میندازه.

اون روز هم  عده ای بودن که  می خواستن شعار انتقام  سر بدن و دقِّ دلی چند ساله شون رو خالی کنن.

ولی پیامبر پرچم رو از اونا گرفت و گفت که همه شعار بدن «امروز، روز رحمت و بخشیدنه»

ماجرا مال هزار و سیصد و چند سال قبل از تولد نسلون ماندلاست.

صد البته که  ما وقتی یکی مث پیامبرمون رو  داریم، نوبت به آقای ماندلا نمی رسه.

ولی اگه پیامبر ما،‌پیامبر بود و معصوم بود، ماندلا اتفاقاً یه آدم خیلی معمولی مث من و شما بود.

می خوام بگم بخشیدن و چشم پوشی کردن،  کار خیلی سختی نیست.

احتیاجی به داشتن مقام عصمت و نبوت و رسالت هم نداره.

من  و شمای معراج نرفته  هم از عهده اش بر میایم.

کافیه کمی  تمرین کنیم.

همه اش  پنج تا کلمه است.

جمله ی پرمعنایی که می گه: «فهمیدن همه، بخشیدن همه است.»

این یعنی ماها اگه از هم دلخور می شیم و کینه به دل می گیریم، دلیلش اینه که همدیگه رو درک نمی کنیم.

دلیلش اینه که خودمون رو جای طرفمون نمی ذاریم.

اگه خودمون رو جای طرفمون بذاریم، شاید بهش حق بدیم  و ببخشیمش.

به همین سادگی، به همین شیرینی.