حتماً لازم نیست خوشی زیر دلت زده باشه و قند توی دلت آب کرده باشن که بخندی.
بعضی ها رو اگه بتونی به درون وجودشون یه راهی پیدا کنی، می بینی هزار و یه دونه گرفتاری و ماتم دارن.
به قول ترانه نون و دلقک:
«پشت اون چهره خندون، اونا همیشه غصه دارن»
ولی همون ها، غم و غصه ها رو به روی خودشون نمیارن و سعی می کنن یه تبسم کوچیک همیشگی، روی لب هاشون باشه...
این دسته از آدما، اگه لبخند می زنن از سر بی خیالی نیست.
از سر بزرگیه...
خوش به حال اونایی که زور غم و غصه، عمراً به ایمان اون ها برسه.
خوش به حال اونایی که همیشه انگار یکی داره ته دلشون قند آب می کنه. خوش به حال اونایی که غیر از خدا هیشکی توی دلشون نیست. این جوری تکلیف اون کسی هم که داشت قند آب می کرد، روشنه.
خوش به حال اونایی که شادن، شادن و امیدوار، شادن و با انرژی. شادن و مشتاق.
ایمان، فقط یه اعتقاد قلبی، یا بعضی معلومات و محفوظات نیست.
ایمان، یه سبک زندگی کامل و جامعه، و مومن کسیه که سبک زندگی ایمانی داره.
توی این سبک زندگی، هر چیزی قائده و قانون خودشُ داره. حتی شادی و خنده و خوشحالی.
مومن، شاد و خوشحاله، اما الکی خوش نیست.
شادی مومن به خاطر اطمینان و امیدیه که ایمان به اون می ده.
اطمینان و امید به اینکه یه نیروی بی نهایت خوب، یه نیروی افول ناپذیر، همیشه هوادار و مراقب اونه.
آیه های قرآن به ما می گن: اگه می خواید شاد و دلخوش باشید، به فضل و رحمت همین نیروی بی نهایت خوب، شاد و دلخوش باشید.
آیه های قرآنُ که می خونیم، می بینیم هیچ جای قرآن خدا به پیامبرش نگفته:
نگران باش، محزون باش، غصه دار باش.
همه جای قرآن، خدا داره به پیامبرش دلداری می ده که: غصه نخور، غمت نباشه، نگران نباش! چشم ازت بر نمی داریم!
«پس بسیار کم بخندید و بسیار زیاد گریه کنید.»
این ترجمه ی یکی از آیه های قرآنه. ترجمه ی یکی از آیه های سوره ی توبه.
ولی مخاطب این آیه ما و اهل ایمان نیستیم، مخاطب این آیه آدم دو رو و منافقه.
بنده های مومن خدا رو چه به غصه خوردن؟!
