می گن آدمی که در حال غرق شدنه، به هر خس و خاشاکی چنگ می زنه تا زنده بمونه.
طبیعی هم هست.
چون این جان شیرینی که خدا به ما داده، اونقدر عزیز و دوست داشتنیه که برای حفظش آدم حاضره به هر راهی متوسل بشه.
حتی اگه اون راه، احتمال تأثیرش خیلی خیلی کم باشه.
به همین خاطر هم آدمی که در حال غرق شدنه، به هر خار و خاشاکی چنگ می زنه تا زنده بمونه.
حالا کی گفته غرق شدن، حتما باید توی دریا و استخر و رودخونه اتفاق بیفته.
خیلی ها غرق می شن ، بدون اینکه اصلاً آبی برای غرق شدن وجود داشته باشه.
مثلاً بعضی ها رو دریای ترس و اقیانوس وحشته که غرق می کنه.
بعضی ها رو عوض اینکه سواحل فلان دریا و آب فلان استخر غرق کنه، دریای ترس و اقیانوس وحشته که غرق می کنه.
توی این اقیانوس، دم دست ترین دستگیره ای که برای چنگ زدن وجود داره، خشم و عصبانیته.
پس اگه یه روزی، یه جایی، یکی رو دیدی که همینجور داره داد می زنه و دنیا رو روی سرش گذاشته، فکر نکن خیلی دل و جرأت داره.
اتفاقاً بر عکس...
احتمال بده که از یه چیزی ترسیده و حالا داره با داد و فریاد، ترسش رو لا پوشانی می کنه!
داره لا پوشانی می کنه و اصلاً هم حواسش نیست که خشم و داد و قال، دستگیره قابل اطمینانی نیست.
چون اگه بود، امام علی (علیه السلام) در نصایح خودش نمی فرمود که:
زنهار از خشم! زیرا آغاز آن دیوانگی و انجامش پشیمانی است.
