بیا سرمون به کار خودمون باشه

گیریم که از صب علی الطلوع، تا همین نیمه های شب، به این و اون پیله کردیم.

گیریم که برای بقیه مو رو از ماست کشیدیم  و  برگه ی بقیه رو بی تسامح و با سخت گیری تصحیح کردیم.

خب این وسط چی گیر ما میاد؟

چه حُسنی به ما می رسه از پرداختن به عیب و نقص بقیه؟

می خوایم از نفی بقیه، چی رو برای خودمون ثابت کنیم.

اصلاً به قول اونایی که یه ذره سرشون توی کتاب های منطق بوده:

مگه نفی شیء، اثبات ما عَدا و ماسَوا  می کنه.

به جای اینکه فکر و ذهن خودمونُ درگیر کم و کاست بقیه کنیم،  حسابدار و حسابرس خبره ی دارایی و عملکرد خودمون باشیم.

اینجوری بهتر و بیشتر سود می کنیم.

مورد داشتیم

دیده شده که طرف در نقد یه دیپلمات گفته: ایشون موهای سرش کم پشته، در ضمن  مخرج «سین»  و «شین» هم می زنه.  بنده مدرک دارم که کلسترول خونش هم بالاست.

دیده شده که طرف اصلاً  کتابُ  نخونده، ولی در نقدش سخنرانی کرده و مقاله نوشته.

دیده شده که طرف اصلاً فیلم نمی بینه،‌ ولی به عنوان  کارشناس  در برنامه ی نقد آثار سینمایی  حاضر شده.

دیده شده که طرف در نقد یه اثر هنری اینطور نوشته که:

این اثر به هیج وجه اثری قابل قبول نیست. خالق اثر آدم بد اخلاقیه،  تا  حالا چند بار روی زن و بچه ش دست بلند کرده، ماشینش همیشه مزاحم پارکینگ همسایه هاست. یه بار چک ش سر وعده پاس نشده. یه دایی هم داره که دودیه!

دیده شده که طرف در نقد تیمی که توی یه سال،‌ سه تا جام آورده گفته: کلاً این تیم از لحاظ فنی چیزی برای گفتن نداره!

 دیده شده که  طرف در نقد یه رمان گفته: کاغذش از جنس این کاغذهای بی کیفیت  کاهیه!

نقدها را بود آیا که عیاری گیرند؟

نقد کردن،  شاید نگاه اول ساده به نظر برسه. ولی یکی از سخت ترین کارهای دنیا، همین نقد منصفانه و درست و حسابیه.

خیلی از اون هایی که اسم خودشون رو منتقد می ذارن،  کارشون غیر از عیب جویی و  نق زدن و آیه یأس خوندن  چیز دیگه ای نیست.

عیب جویی و نق زدن و زیر سوال بردن بقیه، از عهده هر کسی بر میاد.

دقیقاً به همون دلیل که  تمجید و مبالغه و چاپلوسی از عهده هر کسی بر میاد.

منتقد واقعی، کسیه که  موقع گفتن ضعف ها همونقدر منصف باشه که موقع گفتن نقطه های قوت.

منتقد واقعی کسیه که به جز «حق و حقیقت» هیچ ملاحظه ی دیگه ای نداشته باشه و از هیج مرجع دیگه ای حساب نبره.