سوره مائده، سوره تاکید بر عهد و پیمان

این روزا، روزای بازگشت پیامبر از حجه الوداع، به مدینه ست.

این روزا، روزای نازل شدن آیه های سوره ی مائده هم هست.

بنا به قولی، تمام آیه های  سوره ی مائده، در جریان حجة الوداع، و در راه بازگشت پیامبر از مکه به مدینه نازل شده.

در حقیقت، خدا داره توی این سوره، ‌آخرین حرف ها و توصیه ها و اتمام حجت های خودش رو نازل می کنه...

یکی از مهم ترین توصیه های این سوره، توصیه به وفاداری نسبت به عهد و میثاق و پیمانه.

*

«اى کسانى که ایمان آورده اید به پیمانها و قراردادها وفا کنید!»

سوره مائده، به عنوان یکی از آخرین سوره هایی که بر پیامبر نازل شد، بعد از «بسم الله» ،‌با همین عبارت مهمه که آغاز میشه...

با توصیه به وفاداری نسبت به پیمان ها!

دارم به این فکر می کنم که چرا  همچین سوره ای باید با همچین عبارتی شروع بشه؟

یه دفعه یاد حادثه مهم غدیر  که در آخرین  ماه های حیات  پیامبر اتفاق افتاد می افتم.

حادثه ای که آیه های اون، در دل سوره مائده قرار دارن و همزمان با نزول آیه های سوره مائده،‌ رخ داد.

*

اون هایی که یه مقدار از زبان  عربی و صرف و نحو مشکلش سر در میارن، خوب می دونن که عقد یعنی پیمان محکم.  جمعش هم میشه عُقود.

حالا اگه همین کلمه عقود، یه الف و لام بیاد سرش، معنیش اینه که همه پیمان ها...

توی آیه اول سوره مائده هم خدا، سر کلمه عقود الف و لام آورده. پس معنیش اینه که آدم مؤمن و مسلمون باید به همه پیمان هایی که بسته وفادار باشه....

چه پیمان هایی توی اون ها طرف حسابش خود خداست. چه پیمان هایی که با یه مومن مسلمون بسته؛  چه پیمان ها و میثاق های اجتماعیش..

آدم مومن مسلمون، حتی سر قول و قرارش با دشمن خودش و خدا هم می مونه و پیمان شکنی نمی کنه....

 

 

پیر زن نباشیم

من و شما که اون زمانا نبودیم.

ولی ظاهراً در عصر جاهلیت، یه پیر زنی بوده که   سرگرمی خاصی نداشته.

ایشون محض بیکار نبودن، از صبح تا شب  مشغول نخ ریسی می شده.

ولی سر شب، برای اینکه فردا هم بیکار نباشه، دوباره همه ی رشته ها رو  پنبه می کرده.

خدا توی سوره ی نحل به من و شما میگه:

عین اون پیرزنه نباشید! 

یعنی وقتی با من قول و قرار اکید و محکم می ذارید و پاش قسم می خورید،  محکم هم  پاش بمونید و بعد یه مدت زیر همه چی نزنید!

اوفو بالعقود

خدا، هیچ وقت به خاطر بدقولی کردن و عهد شکنی ما باهاش، متضرر نمی شه.

هیچ وقتم کارش گیر خوش قولی و پایبندی ما به عهد و قرارمون نیست.

ولی مردم چی؟

گاهی وقتا بدقولی  های کوچیک ما، باعث  وارد اومدن ضررهای بزرگ  به بقیه می شه.

ضررهایی که شاید نه ما،‌ نه هیچ کس دیگه نتونه جبرانش کنه...

مراقب باشیم!

بد قولی کردن با خدا رو شاید بشه یه جوری، یه کاریش کرد.

بالاخره خدا بزرگه، غفوره،‌رحیمه، کریمه.

وقتی بهش بگیم ببخشید، می بخشه.

ولی مردم چی؟

بد قولی کردن با مردم، اسمش می شه حق الناس.

حق الناس هم از اون چیزائیه که خدا به این سادگی ها از کنارش نمیگذره.

توی حق الناس، غیر از ما و خدا، پای شخص ثالث وسطه.

منظورم همون کسیه که  باهاش بدقولی کردیم و باید هر جوری شده از دلش در بیاریم.