من یکی رو می شناسم که ظرف یه سال، توی سرویس اداره شون،
هم مکالمه ی ژاپنی یاد گرفت،
هم 100 تا ضرب المثل لُری،
هم برنامه نویسی به زبان ویژوال بیسیک.
یکی دیگه رو هم می شناسم که توی سرویس رفت و برگشت اداره شون تا خود اداره و تا سر کوچه شون، تلفنی چهارتا معامله ی زمین و خونه و سوله رو جوش می ده.
هم هر روز تازه ای که برای ما شروع می شه یه مأموریت ویژه داره، هم مایی که قراره عمری داشته باشیم و اون روزُ به شب برسونیم.
پس اگه مأموریت و کار امروز رو به فردا بندازیم، مأموریت و کار فردا رو کی انجام بدیم؟
کسی که کارهای امروزش رو به فردا موکول می کنه، هم روزهاش رو اسراف می کنه، هم از رودخانه عمر و قافله زمان عقب می مونه.
تجربه، مفت به دست نمیاد.
برای به دست آوردن تجربه، اولین چیزی که باید هزینه بشه، عمر آدمه.
پس تجربه، علاوه بر اینکه مفت و مجانی به دست نمیاد، یه شبه و یه هفته ای و یه ماهه هم به دست نمیاد. هیچ آموزشگاه دولتی و آزاد و روزانه و شبانه ای هم وجود نداره که دوره های فشرده و ترمیک تجربه اندوزی داشته باشه.
برای همینم هست که سعدی گفته آدم توی این دنیا باید دو تا عمر داشته باشه. توی عمر اولش تجربه اندوزی کنه، توی عمر دومش، تجربه های عمر اول رو به کار بگیره.
این سعدی هم عجب خیالپردازی هایی می کنه ها!
اینکه خیلی صریح و جدی به ما گفتن: «وسواس، توی همه اشکال و مدل هاش، حرومه» دلیل داره.
اولین دلیلش اینه که وسواس، رابطه مستقیم داره با اسراف.
یعنی چه اون آقایی که ده ساعت زیر دوش می مونه و هنوز فکر میکنه تمیز نشده، چه اون نویسنده ای که ده بار می نویسه و خط می زنه و پاره می کنه، جفتشون نعمت های خدا رو الکی با اسراف کاریشون حروم می کنن.
خدا هم اصلاً چشم دیدن اسراف رو نداره...
حالا آب و کاغذ و اینجور چیزا به کنار.
آدم وسواسی، اولین و مهمترین چیزی رو که با اسراف حروم میکنه، وقت و عمر خودشه.
وقتی کاری که باید براش ده دقیقه وقت گذاشت، یه ساعت طول می کشه، یعنی عقب افتادن از بقیه کار ها.
یعنی تلف شدن ثانیه ها و ساعت هایی که ارزش طلا دارن.
حالا، وقت و عمر خود آدم وسواسی هم هیچی، همچین آدمی با معطل گذاشتن بقیه، وقت و عمر بقیه رو هم تلف می کنه....
اگه یه کم توی زندگیتون وسواس دارید، بدونید که یکی از غیر قابل تحمل ترین موجودات روی زمین خود شمائید.
اطرافیان شاید به روتون نیارن، ولی از دست شما و کارهاتون، رسماً دارن شکنجه می شن....
