خانه از پای بست ویران است

خیلی از آدما،‌ تصوری که از خدا و پیامبر و دنیا و هستی دارن، مربوط به سنین پنج شش سالگیشونه.

یعنی توی اون سن هر چیزی که از معلم مهد و مامان و مادربزرگشون شنیدن، براشون شده جهان بینی.  در حالی که تصورات و  عقاید پنج شش سالگی، به درد همون پنج شش سالگی می خوره. 

خیلی از ماها، خودمون بزرگ شدیم و بیست و چند سالمونه،‌ ولی خدایی که توی ذهنمون داشتیم بزرگ نشده و کوچیک مونده.  برای همینم  دیگه جوابگوی خیلی از مسائل هستی و دنیا و جامعه نیست و باید به قدرتش شک کرد.

اینکه می گن مهم ترین و ضروری ترین علم دنیا،‌ علم خداشناسیه به همین خاطره.

اونایی که توی خداشناسی پایه شون ضعیف باشه،  حرف شک و تردید خودشون نمی شن.

بین دو راهی و شک، حیرون و هاج و واجیم

اصلاً چرا ما آدما دچار شک و تردید می شیم.

چی می شه که  یه وقتایی  وسط  مسیری که داریم می ریم، توقف می کنیم، بعد برمی گردیم و یه نگاهی به عقب میندازیم،  بعدم همه ی وجودمونُ این ترس عجیب در می گیره که:

«نکنه!

نکنه همه این راهی که یه عمره داریم میایم، اشتباه باشه و  سر از هیچ جای خوشایندی در نیاره.

نکنه داریم راهُ  غلط می ریم و حواسمون هم نیست. »

به نظر شما،‌چی میشه که بعد از سال ها اعتماد به یه نفر،  بهش شک می کنیم.

چی می شه که یه وقتایی تصمیم گیری برامون سخت می شه و نمی تونیم به حرف هیچ کسی اعتماد کنیم.

منشأ شک هایی که مث خوره به جون آدما می افتن، کجاست؟!

 

یکی از چیزایی که باعث می شه یه وقتایی ، حتی به وجود خدا هم شک کنیم، اینه که بی رو دربایستی، پایه مون ضعیفه.

درست مث دانش آموزی که  کلاس اول با ارفاق و اغماض قبول شده،‌حالا توی کلاس دوم به مشکل برخورده.

ما ها قرار بوده که اصول دینمونُ از روی تحقیق و بررسی قبول کنیم.  ولی چون  اکثریت مون حال و حوصله ی این کارُ نداشتیم، تصورمون از  توحید و خدا و پیامبر و  قیامت،  تصور  خیلی درست و دقیقی نیست. 

برای همینم خیلی جاها جواب نمی ده.

مثلاً به محض اینکه توی اینترنت ، چند صفحه از نوشته های آدمای بی خدا رو می خونیم، یه دفعه ای ته دلمون خالی می شه که: «نکنه حق با اینا باشه؟!»

یا مثلاً وقتی یکی از عزیزامونُ‌ از دست می دیم و خدا به دعای ما، اون عزیزُ شفا نمی ده،‌ تا یه مدت به عدل خدا مشکوکیم. به خاطر اینکه تصورمون از عدل و استجابت خدا، تصور مخدوشیه.

 

عقاید، مناسک و اخلاق

دین با اعتقادات شروع می شه. با اقرار به توحید و نبوت. با قبول کردن معاد.

هر کسی که شهادتینُ  به زبون بیاره، مسلمونه  و اسمش میره جزء دفتر دین.

ولی دین فقط اعتقادات و باور ها نیست.

دین، با اعتقادات شروع می شه.

دین، با احکام و مناسک، ادامه پیدا می کنه. با نماز خوندن و دروغ نگفتن و زکات دادن و غیبت نکردن.

هر کسی که خودش و رفتار و گفتار و حرکاتشُ با واجب و حروم خدا تنظیم کنه، داره در راه دینداری قدم می زنه.

ولی دین، فقط به احکام توضیح المسائل خلاصه نمی شه.

نماز و روزه و واجبات و مستحبات، راهی ان برای رسیدن به مقصدی بالاتر.

مقصد دینداری، مکارم و کرامت های اخلاقیه.

 

پیامبرمون فرمود:

من مبعوث شدم تا مکارم اخلاقی رو به کمال برسونم.

باقی  صد و بیست و چهار هزار پیامبر خدا هم برای چیزی غیر از این مبعوث نشده بودن.

اخلاق مدار شدن آدم ها اون قدر مهمه که خدا حاضر می شه  بهترین بنده های خودشُ سروقت ابوجهل ها و ابولهب ها و فرعون ها و نمرود ها بفرسته.

 «دعوتید به خواندن کتاب اخلاق اجتماعی پیامبر»

حتی بهشت و جهنم و برزخ و قیامت هم برای این آفریده شدن تا ما در سایه ی اعتقاد به اون ها،  اخلاقی تر زندگی کنیم.

 

اعتقادات، فقط ذهنیت های ما رو تغییر می دن.

ذهنیت و نگرش کسی که به توحید عقیده داره، با ذهنیت و نگرش کسی که خدا رو باور نداره، فرق می کنه.

احکام و عبادات، رفتارهای ما رو عوض می کنن.

 رفتار کسی که خودشُ به  رعایت حلال و حرام خدا  مقید کرده، با رفتار یه انسان بی پروا و بی تقوا، فرق می کنه.

ولی اخلاق، خود ما و  ماهیت وجود ما رو تغییر می ده.

تغییری که اخلاق در انسان ها به وجود میاره ،‌ فقط به ذهنیت و رفتار خلاصه نمی شه.

اخلاق، از ما، مای تازه می سازه.

انسان ِ  عاری از اخلاق، حیوانیه با ضریب هوشی بالاتر از باقی حیوانات.

ولی انسان اخلاق مدار، فرشته ایه که بر خلاف باقی فرشته ها،‌ قدرت اختیار و انتخاب و اراده داره.