فرصت طلبی عقابانه

عقاب وقتی می‌خواد به ارتفاع بالاتری صعود کنه، روی لبه‌ی یه صخره، به انتظار یک  گردباد میشینه...

 

بعد، به محض این‌که ‌آمدن گردباد رو حس‌کرد، بالای خودش را باز می کنه  و اجازه می‌ده ‌باد، اون رو با خودش بلند کنه.

 

به محض این‌ که گردباد قصد سرنگونی عقاب رو کرد، این پرنده‌ی بلند‌پرواز، سر خودش رو به‌ سمت آسمان بلند می‌کنه و عمود بر طوفان می‌ایسته و مث  یه گلوله‌ی توپ، به سمت بالا پرتاب ‌می‌شه.

 عقاب، اونقدر با کمک باد مخالف، اوج ‌می‌گیره تا دست آخر  به ارتفاع موردنظرش برسه و بعدش با چرخش خودش به ‌سمت قله‌ی موردنظر، در بالاترین نقطه‌ی کوهستان، مأوا می‌گیره.

 

خوب به شیوه‌ی عقاب برای بالارفتن دقت کنید. عقاب منتظر حادثه می‌مونه، همون حادثه‌ای که برای مرغ‌های زمینی، یه مصیبت و یه  بلاست.  ولی عقاب منتظر طوفان می‌نشینه تا از انرژی پنهان در گردباد، به نفع خودش استفاده کنه.

 

وقتی طوفان از راه می‌رسه، عقاب به‌جای زانوی غم بغل‌گرفتن و  قایم شدن کنج سنگ‌ها ، جشن می‌گیره و خودش رو به بالاترین نقطه‌ی وزش باد می‌رسونه و از اون‌جا، سنگین‌ترین ضربه‌های گردباد رو به نفع خودش به‌کار می‌گیره؛

بلند پروازی کلاغانه

به نظر من اگه هر کسی در حد توان خودش بلندپروازی کنه، نصف به علاوه ی یک مشکلاتمون حله. بالاخره کلاغ هم عین عقاب دل داره. دوست داره بلند پروازی کنه. ولی بلندپروازی کلاغانه با بلندپروازی عقابانه فرق داره.

کلاغ، باید کلاغانه بلندپروازی کنه. عقاب هم عقابانه.

به قول شاعر:

آنجا که عقاب پر بریزد /  از پشه ی کوچکی چه خیزد.

نه کار ایناس، نه کار اوناس

می گن زمان ناصرخسرو خدا بیامرز،  یه عقابی از سر سنگ بلند شد. که چی؟ که بره یه کم بلند پروازی کنه.  ولی چشم تون روز بد نبینه. یکی از یه گوشه ای، یه تیر به سمت همون آقا عقابه  رها کرده.  تیر  سِرتِق هم نه گذاشت، نه برداشت. مستقیم رفته به پر و بال عقاب بلند پرواز ما خورد. هیچی دیگه. عقابمون تیر تو پر شد و سقوط آزاد کرد.  تازه وسط سقوط، یه نگاهی به تیر کرد و دید: ای داد بی داد!  این که پر خودمه به تیر!

به قول ناصرخسرو: « گفتا ز که  نالیم که از ماست که بر ماست.»

نتیجه ی  اخلاقی داستان اینه:

«هر کسی بر اثر بلندپروازی سقوط کنه، نباید بقیه رو ملامت کنه. چون  هر چی می کشه از بلند پروازی خودش می کشه.  از این و اون نیست. از ماست که بر ماست.»