صیقلی باش

روی یه سطح صاف و صیقلی، لیز خوردن  آسونه.

حتی اگه چیزی که قراره لیر بخوره و سرسره بازی کنه، خودش صاف و صیقلی نباشه.

ولی اگه  دو تا سطح،‌ جفتشون  ناصاف و  زبر و  خشن باشن،  اون وقته که با هم درگیر و شاخ به شاخ می شن.

اینکه ماها،  اهل گذشتن و چشم پوشی کردن نیستیم،   شاید یه دلیلش بدی بقیه باشه.

ولی بدی بقیه به تنهایی کافی نیست.

 دلیل دیگه اش اینه که  ماها خودمون هم اونقدر ها صاف و آینه ای و زلال و صیقلی نیستیم.

و الا بقیه هر چقدر که بد باشن، به بدی مشرکان جاهل جگر خوار زمان پیامبر که نیستن!

پیامبر حتی قاتل حمزه  ی سید الشهدا رو هم بخشید.

 «دعوتید به خواندن کتاب اخلاق اجتماعی پیامبر»

جاهلیت

جاهلیت، معنی اش ندونستن نیست. 

جاهلیت یه جور سبک زندگیه.

توی سبک زندگی جاهلی،  بدی و اسائه ی ادب طرف مقابل، باید به شدید ترین  شکل ممکن جواب داده بشه.

خدا، پیغمبرش رو فرستاد که با این سبکِ زندگی مبارزه کنه.

بعد هم بهش فرمود: پاسخ یه بدی، به اندازه ی همون بدیه، نه بیشتر از اون، ولی...

ولی تویی که پیامبر مایی، بدی رو به جای بدی، با خوبی جواب بده.

تو، اهل بخشیدن و عفو کردن باش...

اینجوری می تونی دشمن خونی رو به رفیق جونی تبدیل کنی.

این وعده ی  آیه  34 سوره مبارکه ی فُصِّلَته.

بخشش، لازم نیست ویرانش کنید

اینکه چرا از بین همه ی  جانداران روی زمین، اسم شتر به کینه ای بودن بد در رفته و  «کینه ی شتری» معروف شده،  زیاد مهم نیست.

ما  اینجا کلاس ضرب المثل شناسی نداریم.

حرف شتر و کینه ی شتری رو هم  فقط به این خاطر پیش کشیدیم که بگیم آدم کینه ای و آدم کینه شتری، نمی تونه اهل بخشش و چشم پوشی باشه.

برای بخشیدن، اول باید خونه ی دل رو «کینه تکونی» کرد.

خدا بیامرز، آقای نلسون ماندلا، یه جمله ی  خیلی معروف داره راجع به  بخشش.

ماندلا  بعد از سرنگون کردن نظام آپارتاید گفت: «می بخشیم، ولی فراموش نمی کنیم»

 این  حرف ماندلا، من یکیُ  همیشه یاد روز فتح مکه میندازه.

اون روز هم  عده ای بودن که  می خواستن شعار انتقام  سر بدن و دقِّ دلی چند ساله شون رو خالی کنن.

ولی پیامبر پرچم رو از اونا گرفت و گفت که همه شعار بدن «امروز، روز رحمت و بخشیدنه»

ماجرا مال هزار و سیصد و چند سال قبل از تولد نسلون ماندلاست.

صد البته که  ما وقتی یکی مث پیامبرمون رو  داریم، نوبت به آقای ماندلا نمی رسه.

ولی اگه پیامبر ما،‌پیامبر بود و معصوم بود، ماندلا اتفاقاً یه آدم خیلی معمولی مث من و شما بود.

می خوام بگم بخشیدن و چشم پوشی کردن،  کار خیلی سختی نیست.

احتیاجی به داشتن مقام عصمت و نبوت و رسالت هم نداره.

من  و شمای معراج نرفته  هم از عهده اش بر میایم.

کافیه کمی  تمرین کنیم.

همه اش  پنج تا کلمه است.

جمله ی پرمعنایی که می گه: «فهمیدن همه، بخشیدن همه است.»

این یعنی ماها اگه از هم دلخور می شیم و کینه به دل می گیریم، دلیلش اینه که همدیگه رو درک نمی کنیم.

دلیلش اینه که خودمون رو جای طرفمون نمی ذاریم.

اگه خودمون رو جای طرفمون بذاریم، شاید بهش حق بدیم  و ببخشیمش.

به همین سادگی، به همین شیرینی.

ببخش تا زنده بمانی

آدم مُرده نمی تونه چیزی رو بذل و بخشش کنه.

تا حالا هم هیچ مرده ای به خواب هیچ زنده ای نیومده که بگه: فلان چیزُ بهت بخشیدم.

کسی هم اگه همچین ادعایی داشته باشه، کسی ازش قبول نمی کنه.

بخشیدن، کار آدمای زنده ست.  زنده باشیم!

بیایین هیچ وقت از بخشیدن خسته نشیم. بیایین ببخشیم بدون اینکه  توقعی داشته باشیم.

ما باید بتونیم  آزادانه ببخشیم، آزادانه و بی‌قید و شرط. بخشیدن با قید و شرط ما رو کاسبکار و تاجر و مغازه‌دار می‌کنه. ما باید بتونیم بدون انتظار حتی یک تشکر ساده ببخشیم.

 

بنده خدایی می گفت: «من تا حالا خیلی بخشیده‌ام، ولی همیشه  در عوض، نگاه تحقیرآمیز نصیبم شده!»

بهش گفتم: مشکلت اینجاست که بخشش هاتُ به خدا تقدیم نمی کنی.

آدما  فقط مثل صندوق پست ان. وقتی نامه‌ای پست می کنیم آیا به کیفیت صندوق پست هم فکر می‌کنیم؟ آیا برامون مهمه که صندوق نو و جدیده یا کهنه؟

ما فقط نامه‌ مونُ به امید این که به مقصد برسه، داخل صندوق می‌اندازیم. مقصد ما خداست.

بخشیدن آدما عین انداختن نامه توی صندوق پسته.

تفاوت آدمیزاد با دیوار

اگه جلوی دیوار اگه بایستیم و بگیم تو، دیوارم به ما می گه تو.

اگرم بهش بگیم شما، اونم می گه شما.

دیوارا، همین قدر بلدن که به هر کسی، همون جوابیُ بدن که ازش شنیدن.

ولی آدمیزاد با دیوار فرق داره.

درست ترش می شه اینکه آدمیزاد باید با دیوار فرق داشته باشه.

یعنی باید بتونه در مقابل عملی که از طرف مقابلش دیده، ‌عکس العمل مناسبی داشته باشه.

آدمیزاد، بر خلاف دیوار، باید بتونه جواب بَدی رو با خوبی بده، جواب حرفای جاهلانه رو با سلام، جواب قطع رابطه ها رو با رابطه و آشتی...

آدمیزاد با سنگ و آجر، فرق می کنه.

از مولا علی روایت شده که فرمود:

«هر کس از خطاکار انتقام بگیرد، ارزش خود را در دنیا از بین مى بَرد و پاداش آخرت را از دست مى دهد.»

 

می گن وقتی دارید توی کوه و دره  راه می رید و رانندگی می کنید، داد  و بوق نزنید. آخه داد و بوق، ممکنه باعث ریزش کوه و بهمن و آوار و اینجور چیزا بشه.

کوه، غیر از سنگ و برف و اینجور چیزا، چیز دیگه ای نداره. برای همینم  گاهی، حتی جواب بوق و صدای بلندُ با پاره سنگ و آوار بهمن می ده.

ولی درختُ حتی اگه به سمتش سنگ پرتاب کنی، برات به جای سنگ، میوه می اندازه.

درخت به حکم جاندار بودن و گیاه بودنش، یه مرحله از کوه و تخته سنگاش جلوتره.

ما ولی آدمیزادیم و آدمیزاد باید حتی از درخت هم جلوتر باشه.

جواب سنگُ با میوه دادن، کار درخته. ما باید حتی از اینم جلوتر باشیم.

از امام صادق روایت شده که فرمود:

هر کس رفتار نابخرد را با نابخردى تلافى کند، به رفتار وى رضایت داده است؛ زیرا از الگوى آن پیروى کرده است.

 

می گن: «از کوزه همون برون تراود که در اوست»

 البته کسی این ضرب المثلُ برای نصیحت کردن کوزه ها نساخته.

کوزه ها،‌ نصیحت نشنیده هم این کارا رو بلدن.

این ضرب المثلُ ساختن برای خوندن به گوش ما آدما.

مایی که حواسمون باشه اگه کسی بهمون بدی کرد، اگه کسی ما رو از حق خودمون محروم کرد، اگه کسی ازمون برید و قطع رابطه کرد، اگه کسی خیرش به ما نرسید، حتماً اقتضای ظرف تنگ وجودش همین کارا بوده.

ولی مایی که ادعا می کنیم ظرف وجودمون دریاست، نباید مث اون باشیم.

از کوزه همان برون تراود که در اوست،

عوضش، دریا، از خودش، درُ بیرون می ده!

یادمون باشه که مولا علی فرموده: ارزش هر کس به اندازه خوبى هاى اوست.