رابطه ی شیعه بودن و محبت داشن، مثل رابطه ی آب با تر بودنه.
آب، نمی تونه تر نباشه.
شیعه هم نمی تونه دلی سرشار از عشق و محبت و علاقه نداشته باشه.
ولی برای شیعه بودن، دوست داشتن کافی نیست.
همونجور که به صرف تر بودن، هر آبی، قابل آشامیدن نیست.
برای شیعه بودن،علاوه بر یک دل نازک سرشار از عشق و علاقه و محبت، چیزهای دیگه ای هم لازمه.
کم نبودن یارترین هایی که بعد یه وقت ، دل آزار ترین شدن.
مشکل البته زیر سر اون یارترین های قبلی نیست. مشکل زیر سر دله که اول می پسنده و بعدتر ، بی میل میشه.
بی میل میشه چون پیدا نمی کنه اون خواستنی خودش رو .
بعد همین جور سریال دل بستگی ها و دلزدگی ها تکرار میشن بدون اینکه خیلی ها حتی برای یه بار خسته بشن و اعتراض کنن و فریاد بزن :
خسته ام ؛
از هر آنچه از قبیل عادت است .
کو؟ کجاست ؟ آنچه بی نهایت است .
خیلی چیزها هستن که دل ، دلبسته اون ها میشه . ولی کم پیش میاد که دل ، چیزی رو برای همیشه بخواد . تو اگه دوست داری دلپذیر های امروزت ، دلزدگی های فردا رو برات به ارمغان نیارن ، دلت رو بسپار به یه بی نهایت خوب .
یکی که یکیه و غیر اون کسی نیست .
یکی که همیشه بوده و همیشه هست .
خودمونی بگم :
یکی که خیلی خیلی خداست!
می گن دو چیزه که آدم رو به از خود گذشتگی می رسونه.
یکی عشق، یکی هم کینه و حسد.
عشق که معلومه چرا. ولی کینه و حسد رو عرض می کنم خدمت تون!
آدم حسود و کینه ای ، حاضره برای ضربه زدن به کسی که نسبت بهش کینه به دل داره، حتی از جون خودش هم بگذره!
از خود گذشتگی از این بالاتر؟!
همسر آدم ، آتاری و کامپیوتر و گوشی موبایل نیست.
گوشی و آتاری و کامپوتر رو اول با اشتیاق می خری...
بعد کم کم بهش عادت می کنی و اشتیاقت رو از دست می دی...
دست آخر هم یه روزی میاد که دلت رو میزنه و میری دنبال یه مدل جدید تر.
ولی همسر آدم مث این چیزا نیست. پس مث چیه؟
مث... مث... خودمونیم ها! همسر آدم مث چی می مونه؟
حالا که در مثل مناقشه نیست، اجازه بدید بگیم همسر آدم، بیشتر شبیه تیم مورد علاقه آدمه.
تیمی که ببره یا ببازه، باید عاشقش باشی!
آدما گوشی و کامیپوتر و آتاریشون رو هر چند سال یه بار عوض می کنن، ولی کم پیش میاد که کسی تیم مورد علاقه اش رو عوض کنه...
« به! چاکریم آق پرویز. مخلص داش هومن هم هستیم. نوکرتم کریم آقا. حاجی قربونت برم. عاشقتم بهروز جون. حاج آقا عرض ارادت... »
صب تا شب به صد نفر، صد تا از این دیالوگ ها رو می گه ها. ولی زورش میاد واسه یه بار هم که شده به زنش بگه دوسِت دارم.
بعد اون وقت، اون صد نفر ، اون صد تا دیالوگ رو از این گوش می شنون و از اون گوش فراموش می کنن، ولی رسول خدا فرموده: زن، اون یه دوسِت دارمی رو که همسرش بهش بگه هیچ وقت فراموش نمی کنه.
یادمون باشه این بندا و تبصره های قانون مدنی و قانون خانواده نیست که روابط خانوادگی رو شکل می ده.
این عادات و آداب و رسوم و عرف جامعه نیست که پایه ی روابط خانوادگی رو محکم می کنه.
این قول و قرارها و تضمینای شب خواستگاری و بله برون و عقد و عروسی نیست که روابط خانوادگی روی اونا بنا می شه.
اگه روابط خانوادگی قرار بود روی همچین چیزایی بنا بشه، دیگه هیچ خانواده ای نباید به آخر خط اختلاف و جدایی و درگیری و طلاق می رسید.
اون چیزی که روابط خانوادگی توی زمینش پی ریزی می شه، عشق و محبت و ایثار و اخلاق و فداکاری و گذشته.
یه کدوم از اینا اگه کمیتش لنگ بزنه، با هیچ قانون و عرف و قول و قرار و تضمینی نمی شه جلوی شکستن ستون فقرات خانواده رو گرفت.
رابطه ی دوستانه و محبت آمیز، یه جور معامله ی برُد-بُرده. یعنی دو طرف ازش سود می کنن. درست بر عکس رابطه ی حساد آمیز و درگیرانه. وقتی با یکی می افتی روی دنده ی لج، هم اعصاب خودت به هم می ریزه، هم روح و روان طرف مقابل. جفت تون فرسوده می شید. ولی وقتی پای دوستی و ملاطفت میاد وسط، کام دو طرف شیرین می شه. اعصاب ها همه آروم. استرس ها همه پایین. خیال ها همه راحت. به به!
عشق ورزیدن، دوستی کردن، محبت داشتن. اینا هر کدومشون یه جور هنرن. هر کسی از اینجور هنرا نداره. بعضیا دور از جون عینهو آدم آهنی هستن. دل توی سینه شون نیست. بلد نیستن عاشق بشن. دوستی کردن جزو مهارت های زندگی شون نیست. محبتُ اصلاً نمی دونن گرمیه، کیلوئیه، متریه، لیتریه، چه جوریه؟
باز شکر خدا من و شما اینجور نیستم. ایشالا که اینجور آدما هم به تورمون نمی خورن.
