کنار ضریح شش گوشه و زیر قبه ی حسینی، از خدا توفیق تشرف خواسته بود.
لحظه ای بعد،چهره ای دید ماه تر از ماه، خورشید تر از خورشید.
پرسید: شما؟!
شنید: مظلوم ترین مظلوم این دنیا!
با خودش گفت: حتماً عالم بزرگواری است، دل آزرده از قدرناشناسی مردم.
تا به خودش آمد، کسی را کنار خودش ندید.
از خصایص اصحاب مهدی پرسیده بودند.
رئیس مذهبمان، فرموده بود:
مردانی هستند شب زنده دار؛
در نمازشان، زمزمه هایی دارند، شبیه صدای زنبوران.
شیران روز و راهبان شبند.
برای امامشان، مطیع تر از کنیزان فرمانبردار.
از خدا می ترسند و آرزوی شهادت دارند.
مردانی که شعارشان، خونخواهی حسین است؛
کربلا، روز اربعین، میان ازدحام جمعیت، مرد ناشناس، از مقدس اردبیلی اجازه خواست روضه بخواند برای او و طلبه ها. بعد، رو به سمت ضریح کرد و گفت:
« یا اباعبد الله! نه من، نه این مقدس اردبیلی، نه این طلبه ها، یادمان نمی رود ساعتی را که خواستی، از خواهرت زینب، جدا شوی »
بعد از این عبارت، چشم خیس مقدس اردبیلی هر چه گشت، مرد ناشناس را ندید.
مقدس اردبیلی، تازه فهمید ساعت قبل، کنار امام عصرش، زیارت اربعین خوانده بود!
