عذاب شیرین

سختی ها و تلخی ها، فقط واسه این نیستن که قدر خوشی ها و آسونی ها و شیرینی ها رو بدونیم.

بعضی از سختی ها و دردها، خودشون شیرین هستن.

وقتی یه جایی از بدنت رو پشه می زنه،  اونقدر می خارونیش که سرخ بشه.

این خاروندن و سرخ شدن، درد داره. ولی دردش رو دوست داری.

یا مثلاً ورزش ها و نرمش های سخت، با اینکه به ماهیچه ها و بدن فشار میارن و اونا رو به سختی میندازن،  ولی دوست داشتنی هستن و به آدم نشاط می دن.

خود کلمه «عَذاب» هم با «عَذْب» که معنیش می شه شیرین،  هم خانواده ست.

می خوام بگم توی همه سختی ها و عذاب های زندگی، یه شیرینی مخفی وجود داره که باید حواسمون بهش باشه و کشفش کنیم.

آدم از لا به لای سختی ها و مشکلاته  که پخته و ساخته می شه...

و کان عندالله وجیها

آدم  با خدا و  مؤمن ، هم پیش مردم احترام داره ، هم پیش خدای مردم .

گاهی وقتا خدا به احترام آبروی یه مؤمن ، یه فامیل رو از گرفتاری نجات می ده ...

زیاد اتفاق افتاده که خدا، به احترام وجود یه مؤمن ، عذاب و سیل و زلزله و قحطی و  سونامی و هزار جور و قضا و بلای دیگه رو از اهل یه شهر بر داشته ...

مثالش خود پیامبر ما ...

خدا به پیامبرش  فرمود :

تا تو میون این ها باشی ،  به احترامت ، ما این ها رو عذاب نمی کنیم .

یعنی وجود یه پیامبر با آبرو ، باعث میشه که عذاب خدا حتی بر سر ابو جهل و ابو لهب و ابوسفیان هم نازل نشه ...

آخه ، هیچکی مثل خدا ، اهل آبرو داری و احترام داری نیست ...

هیچکی مثل خدا ، نسبت به آبرو دارها ، شرم و غیرت نداره.

خدا ، آبرو داره و آبرو دارها رو  هم دوست داره ...

آبرو داری کنیم!