نسخه بهانه ست.

دیدین بعضی از پزشکا رو؟

از همون لحظه ای که وارد اتاقشون می شی، با عجله می خوان راهیت کنن که بری.

یکی نیست بهشون بگه نسخه بهونه ست. قرص استامینوفنُ که خودمون هم توی خونه داریم. اومدیم خودتونُ ببینیم. اومدیم  سفره ی دلمونُ پیش شما باز کنیم بلکه آروم بشیم.

شما رو به اون شماره ی نظام پزشکی تون قسم! یه چند دقیقه ما رو تحمل کنید. سنگ صبورمون باشید. بذارید دو کلمه حرف بزنیم. وقتی هم داریم حرف می زنیم، نسخه ننویسید. نسخه رو بعداً هم می شه نوشت. اصلاً کی نسخه خواست؟! اونم این همه پر و پیمون. ما که قرار نیست به این نسخه ها عمل کنیم. خواهشاً خوب  به حرفای ما گوش بدید. دل درد بهونه ست، ما درد دل داریم که میایم دکتر!

یه شبه، کی می ره این همه راهُ؟!

ما نمی گیم راه صد ساله رو صد ساله برو.  شما چون خیلی دست فرمونت خوبه، بیست ساله برو. پونزده ساله برو. فوق فوقش دیگه ده ساله برو. ماشالا هزار ماشالا جونم هستی. فرصت داری. یه شبه می خوای بری که چی بشه؟ گیریم که یه شبه رفتی همه ی اون راهُ. باقی شبا رو می خوای کجا بری؟ البته با این سرعتی که شما داری بلند پروازی می کنی، بعید می دونم سالم برسی.  اون بالاها سرت گیج می ره. کار دست خودت می دی. گفته باشم که نگی نگفتی.