عصبانیت یعنی فرار به جلو

اونایی که اهل شنیدن و خوندن تحلیل های سیاسی هستن، اصطلاح فرار به جلو رو خیلی می شنون.

فرار به جلو مال وقتیه که یکی یا نمی خواد به سؤالی جواب بده،  یا اصلاً جوابی نداره که بده.

برای فرار به جلو، شیوه های زیادی وجود داره که یکی از اون ها ، عصبانیت و داد و قاله.

وقتی یکی شروع به داد کشیدن و فریاد زدن می کنه، معمولاً بقیه میان تا آرومش کنن و نذارن از روی عصبانیت کاری انجام بده...

ولی در حین همین داد و فریاد ها و تلاش های بقیه برای آروم کردن فضای متشنج، چیزی که پاک از یاد همه می ره، سؤالیه که پرسیده شده بود و قرار بود جواب داده بشه!

میدونی چی می خوام بگم؟

می خوام بگم عصبانیت و خشم و داد و هوار، بیشتر از اونکه نشونه اقتدار باشه، نشونه ضعف و کم آوردنه!

مدارا کردن، توسری خوردن نیست

یه برداشت و تلقی و قرائت غلطی که در طول تاریخ و چه بسا امروز از مدارا کردن وجود داره، اینه که مدارا یعنی تو سری خوردن.

یعنی اینکه اجازه بدی، هر کسی، هر جوری دلش می خواد ، هر بلایی سرت بیاره و تو هیچی نگی.

بعدم خیال کنی کارت خیلی درسته و خدا رو خوش میاد و اهل مدارایی.

مدارا، یعنی درک کردن شرایط کسی که فعلاً ضعیف تر از ماست و  روزگار بهش سخت گرفته، نه کسی که میخواد دست بالا رو بگیره و حق ما و بقیه رو بخوره، یه لیوان آب خنک هم روش.