البته که شاعر محترم فرموده: «تا «مرد» سخن نگفته باشد»
ولی واقعیت اینه که تا خانم ها هم سخن نگفته باشن، خیلی از عیب و هنرهاشون مخفیه.
اصلاً این زبون کوچیک چند ده گرمی، یکی از مطمئن ترین مخفیگاه های دنیاست.
آدم می تونه با سکوت کردن، جوری خودشُ توی این مخفیگاه مخفی کنه که هیچ کس از عیب و هنرش سر در نیاره.
اما از وقتی که این قطعه ی کوچیک چند ده گرمی شروع می کنه به لفاظی، مردم کم کم دستشون میاد که عیب ما چیه و هنرمون کجاهاست...
درسته که بعضیا دو رو هستن و حرفشون با قلبشون فرق داره.
ولی حتی در مورد آدمای دو رو و منافق هم خدا فرموده که:
«می شه اونا رو از روی لحن و طرز گفتارشون تشخیص داد.»
می خوام بگم یکی از ملاک هایی ما باهاش راجع به بقیه قضاوت می کنیم،
و یکی از ملاک هایی که بقیه با اون راجع به ما قضاوت می کنن، همین طرز حرف زدنه.
«چی گفتن» و «چه جوری گفتن»، مهمه. خیلی هم مهمه.
خیلیا معتقدن حرف، باد هواست.
ولی این خیلیا، حواسشون نیست که باد هوا هم می تونه گاهی وقتا، طوفان به پا کنه.
حرف، می تونه خرابی هایی به بار بیاره که هیچ طوفانی نمی تونه.
از طرفی هم باز همین جناب حرف، می تونه جلوی طوفان ها و سیلاب ها و خرابی هایی رو بگیره که بتُنی ترین و مستحکم ترین سد های دنیا نمی تونن.
قدرت حرف و کلامُ نباید دسته کم گرفت. من که به شخصه اصلاً دست کم نمی گیرمش.
