آدم اگه مقابل وسوسه ی گندم، شکیبایی به خرج می داد. اگه دندون به جگر می ذاشت، نه حال و روز خودش اونجوری می شد، نه سرنوشت ما اینجوری.
شکیبایی، فقط مال تحمل کردن سختی ها نیست، یه وقتایی باید جلوی وسوسه ها شکیبایی به خرج داد و صبر کرد.
توی این دنیا چیزی که زیاده، وسوسه ست.
وسوسه ی سرعت بیشتر، وسوسه ی ارتفاع بالاتر، وسوسه ی قیافه ی زیباتر، وسوسه ی پول بیشتر.
خیلی ها رو همین وسوسه ها به زمین زده.
همین وسوسه ها، با همدستی ناشکیبی و بی تابی خودشون.
دله دیگه، وقتی یه چیزی رو بخواد، برای رسیدن بهش بی تابی می کنه.
نباید اجازه بدیم این بی تابی ها، توی وجودمون دور بردارن. باید با شکیبایی، با خویشتن داری، به بی تابی های دل، به بالا و پایین پریدن هاش، لجام بزنیم.
و الا با سرعتی که دل سر به هوا داره، زمین می خوریم. بدجوری هم زمین می خوریم. اونقدر که بعدش به این سادگی ها نتونیم بلند بشیم.
