وقتی دعوای رئال - بارسا، دعوای شیعه -سنی می شود

این بچه های کوچه ی ما، بعضی هاشون طرفدار بارسا هستن، بعضی هاشون طرفدار رئال.

وقتی هم که توی کوچه گل کوچیک بازی می کنن، یه عده شون میشن بارسا، یه عده دیگه هم لباس رئال می پوشن.

یه نخودی هم دارن که گزارشگر می شه و می گه: حالا رئال مادرید گل پنجمُ به بارسا می زنه. رئال مادرید پنج، بارسا چاهار!

کسی اگه ندونه فکر می کنه واقعاًَ توی کوچه ی ما ال کلاسیکو بر قراره.

حکایت دعوای این شبکه های تفرقه اندازی که به اسم شیعه و سنی فعالیت می کنن هم  حکایت همین  ال کلاسیکوی  توی  کوچه ی ماست.  همین ال کلاسیکو تا حالا کلی شیشه از خونه های همسایه ها شکسته!

بر آتش بیار معرکه لعنت

ذغال، همینجوری الکی و خود به خودی، سراغ و گداخته نمی شه که.

ذغالُ باید سر آتیش نشوند، بعد مرتب اونُ باد زد تا خوب سرخ و گداخته بشه.

اینایی که نسبت  به پیروان مذاهب دیگه کینه و عداوت و بغض و دشمنی دارن، از اولش اینجوری نبودن که.

اینا رو بعضیا با سخنرانی هاشون، با شبکه هاشون، با نوار ها و فیلم هاشون،  سر آتیش نشوندن.  گناه اصلی هم بر دوش همیناست که آتیش بیار معرکه هستن و به اختلافات دامن می زنن.

تک خوری به شیوه شیخ حسن اللهیاری

یکی از این شبکه های ماهواره ای تفرقه انداز  هست کلاً فقط یه نفر مجری داره. فکر کنم فیلمبردار شبکه هم خودش باشه.  اول دوربینُ می کاره، بعد میاد جلوش.  یکی هم نیست بهش بگه:

آخه بی مرام! تک خوری کار خوبی نیست.

خب یه چهار نفر از اون همفکراتُ هم بیار که تک ستاره ی شبکه ت، فقط خودت نباشی. بذار به چند هزار دلار از اون دلارهای آمریکایی هم به بقیه برسه!

پیش پای چشم همه کبوده

به یکی گفتن: جلوی  بچه تونُ بگیر. این توی کوچه به همه ی بچه ها می زنه.

طرف پای چشمشُ نشون داد و گفت: چه جوی جلوشُ بگیرم؟!  این بچه، پای چشم خود منم کبود کرده!

بعضی از این شبکه های ماهواره ای هم همینجوری هستن. مثلاً  ادعاشون اینه که دارن از مذهب شیعه  دفاع می کنن. ولی توهین هایی که به علمای شیعه انجام می دن از توهینی که نسبت به مقدسات اهل سنت انجام می دن کمتر نیست.

خلاصه که پای چشم همه از سنگ پرونی این شبکه ها، کبوده. شیعه و سنی هم نداره!

خود شیفتگی در حد تیم ملی هاکی روی یخ

رایانه ی شخصی شنیده بودیم. دوچرخه و اتوموبیل شخصی هم شنیده بودیم. کیف و کفش و لباس هم قاعدتاً باید شخصی باشه.

ولی شبکه ی شخصی نشنیده بودیم که به لطف بعضی ها، هم شنیدیم، هم دیدیم.

بعضی از این شبکه های ماهواره ای تفرقه انداز، کاملاً شخصی هستن. یعنی در هر ساعت از شبانه روز که تلویزیونُ روشن کنی، چهره ی آقای فلانی رو می بینی. اصلاً کسی دیگه اسم شبکه رو نمی گه که. همه میگن شبکه ی این یارو فلانی.

بعضیا علاوه بر اینکه کسی غیر از خودشونُ مسلمون نمی دونن،  حتی کسی غیر از خودشونُ مجری و کارشناس و گوینده هم به حساب نمیارن.

یعنی خودشیفتگی در حد تیم ملی هاکی روی یخ!

اسم خودم را می گذارم بیگلا بیگلا

خب سواله دیگه، یه وقتایی برای آدم پیش میاد.

منم سوال پیش اومده برام.  از قدیم و ندیم هم گفتن: ندانستن عیب نیست، نپرسیدن عیب است.

منم  از بعضی چیزا اطلاع ندارم ،  ولی می خوام با سوال پرسیدن،  مطلع بشم.

سوال من اینه:

این شبکه هایی که به اسم اسلام، این همه از علما و مراجع و جمهوری اسلامی انتقادات توهین آمیز می کنن، این شبکه ها چرا یه بار بر ضد آمریکا و انگلیس و اسرائیل چیزی نمی گن؟!

اصلاً اینا اگه یه بار از آمریکا انتقاد کنن، من  رسماً اسم  خودمُ عوض می کنم میذارم «بیگلا بیگلا»!

هنر فحش دادن

ما یه آشنایی داریم مرید یکی از این شبکه های طرفدار تشیع ناب انگلیسیه. یعنی اجازه نمی ده کسی  اسم مدیر و مجری و همه کاره ی اون شبکه رو بدون وضو بیاره.  یه بار توی جمعی در تعریف و تمجید از همون آقا گفت: «ایشون روزی چهار ساعت تمام،  بدون خستگی با مخالفان مبارزه می کنه»

آقا بزرگم همون جا گفت: «فحش دادن که کاری نداره. ما توی گاراژمون یکی رو داریم که می تونه عوض چهار ساعت، روزی  دوازده ساعت،‌بدون خستگی فحش بده، اونم فحش غیر تکراری!»

یعنی هیچ کسی توی جمع اینجوری قانع نشده بود که آقا جون ما جمعُ قانع کرد.

تیغ دادن در کف زنگی مست

یعنی «تیغ دادن در کف زنگی مست»، خطرش  از این کار کمتره.

از چه کاری؟

از اینکه یه آدم مخالف وحدت و طرفدار دشمنی مذاهب با همدیگه، بتونه تریبون پیدا کنه.

حالا این تریبون می تونه سایت باشه، می تونه شبکه ی ماهواره ای باشه، می تونه منبر باشه، می تونه کتاب و مجله و روزنامه باشه.