اگه از خودگذشتگی و ایثار و فداکاری مردها و زن های بسیجی در دوران دفاع مقدس نبود، دشمن در مرزهای کشور ما متوقف نمی شد و به حرکت متجاوزانه ی خودش ادامه می داد.
اما روحیه ی ایثار و فداکاری باعث شد تا خیلی زود حرکت دشمن متجاوز کند بشه و بعد از اون هم شهرهای اشغال شده ی کشور، یکی یکی آزاد بشن.
همینکه شهر ها و روستاهای کشور ما، کوچه ی بی شهید ندارن، نشون از این داره که مردم اینجا اهل ایثارن، اهل گذشت، اهل فدارکاری...
حالا سعدی خدا بیامرز اینجا نیست، خدای سعدی که اینجاست!
اون جناب نادره گفتار، واقعاً شتری ندیده بوده که گفت: «می توان قطع نظر کرد، شتر دیدی نه!»
ولی شمایی که هم شتر رو دیدی، هم بارش رو، هم جای پاش رو، واسه چی همه چی رو انکار می کنی، بعدم تقصیر رو میندازی گردن سعدی!
انصاف هم انصافاً خوب چیزیه....
روزی صد بار به بخت بد خودش لعنت می فرستاد که چرا شاهد معامله ای بوده که حالا اختلاف سر اون، دو طرفش رو به دادگاه کشونده.
خوب می دونست کلاف سر در گم اون پرونده رو فقط توضیحات خودش باز میکنه... توضیحاتی که باید توی دادگاه و مقابل قاضی بیان می شدن...
البته این رو هم خوب می دونست که نتیجه اون توضیحات، شکست فامیلش توی اون پرونده ست...
برای همین هم ترجیح می داد جوری رفتار کنه که انگار شتری ندیده.
دلش نمی خواست وارد ماجرایی بشه که به خیال خودش، غیر دلخوری فامیل، چیزی برای اون نداشت...
ولی هر بار که می خواست خودش رو با توجیه «شتر ندیدن» راضی کنه، یادش می اومد که گاهی اوقات انکار واقعیت و ساکت موندن، با شهادت دروغ فرق زیادی نداره...
همین نکته، بیشتر آزارش می داد...
از خصایص اصحاب مهدی پرسیده بودند.
رئیس مذهبمان، فرموده بود:
مردانی هستند شب زنده دار؛
در نمازشان، زمزمه هایی دارند، شبیه صدای زنبوران.
شیران روز و راهبان شبند.
برای امامشان، مطیع تر از کنیزان فرمانبردار.
از خدا می ترسند و آرزوی شهادت دارند.
مردانی که شعارشان، خونخواهی حسین است؛
درسته که خیلی جاها، سکوت، مایه ی نجاته.
ولی اینجوری نیست که همیشه و همه جا با سکوت کردن و چیزی نگفتن بشه نجات پیدا کرد.
روز قیامت، خدا خیلی ها رو به خاطر سکوتشونه که محاکمه می کنه.
جایی که سکوت باعث مظلومیت حق و جون گرفتن ناحق بشه، نباید سکوت کرد.
مثلاً جایی که لازمه بریم و توی دادگاه نسبت به موضوعی شهادت بدیم...
توی همچین موقعیتی اگه سکوت کنیم، مسئولیم.
خدا، دو جای قرآن، توی دو تا آیه ی شبیه به هم فرموده:
به خاطر خدا، به حق و عدالت شهادت بدید. حتی اگه شهادت دادنتون به ضرر خودتون و پدر مادر و نزدیکانتون باشه...
احادیث هم می گن: حق رو بگید، حتی اگه به ضرر شخص خودتون باشه...
