می گفت:
من اگه پزشک بودم، برای هیچ کسی آمپول نمی نوشتم. اصلاً تا وقتی گزینه هایی مثل شربت و قرص وجود داره، چرا توسل به آمپول؟!
واقعاً چی می شه اگه پزشکان، این گزینه ی آمپولُ از روی میز بردارن. به جاش قرص جوشان تجویز کنید. هم درد نداره. هم مزه ی نوشابه می ده.
دقت کردین چند وقته پزشکان محترم دیگه مث قدیما قرص جوشان نمی دن. مسئولین چرا رسیدگی نمی کنن؟!
بعضی ها می رن کافی شاپ و شربت شیرین خنک سفارش میدن ...
عوضش سفارش یه عده دیگه، قهوه تلخ بدون شکره. تلخِ تلخ!
سلیقه است دیگه.
یکی از شیرینی شربت خوشش میاد، یکی از تلخی قهوه بدون شکر. پارادوکس هم همینجاست. اونجایی که تلخی، باعث خوشی بشه و کام آدم رو شیرین کنه!
اگه تلخی نباشه، دیگه شیرینی های دنیا، شیرین نیستن.
اصلاً هر چیزی با ضد و مخالف خودشه که قدرش معلوم می شه.
بعضی وقتا برای اینکه طعم شیرینی زندگی رو بچشی، باید یه قهوه سفارش بدی....
یه قهوه ی بدون شیر و شکر. تلخ تلخ!
