درست در دومین سال امامت امام سجاد (ع)، قیام مردم مدینه با ورود سپاه یزید به این شهر سرکوب می شه. سربازان، ظرف چند روزی که در شهر حضور دارن، جان و مال و ناموس مردم شهرُ مورد تجاوز قرار می دن. در مورد فجایعی که سربازان یزید در مدینه رقم زدن، تاریخ چیزهایی نوشته که اینجا، جای نقل اون ها نیست.
بعد از این ماجرا، بسیاری از مردم مدینه، برای فرار کردن از رنج درونی و بی خبر موندن از حادثه های تلخ پیرامونشون، به نوشیدن شراب و شنیدن آواز آوازه خون ها روی آوردن، تا جایی که حتی شخصیت های محترم و پر سابقه ی شهر هم از حضور در مجالس ساز و محافل آواز، روگردان نبودن.
جالب تر اون که وضع شهر مکه، به مراتب از مدینه بدتر بود و مجالس آلوده به حرام، در اطراف مسجد الحرام، شهرُ شبیه روزهای قبل از ظهور اسلام کرده بود.
امامت امام سجــاد، در شرایطی رقم خورد که مردم از گناه و خوشگذرانی سیر نمی شدن و حکومت بنی امیه، از قساوت و خونریزی.
در چنین اوضاعی، امام ترجیح داد عمر امامت خودشُ وقف تغییر دادن و صرف اصلاح فرهنگ و اخلاق و ارزش های جامعه بکنه. اون هم نه از راه منبر و وعظ و خطابه ای که امکانش وجود نداشت. بلکه غیر مستقیم و از دعا و نیایش.
34 سال امامت، 34 سال جهاد بی وقفه ی فرهنگی در سنگر سجاده.
