همه ی ذره های هستی، کرامت و احترام دارن. برای این که همه شون با خدا نسبت دارن. برای این که همه شون با نظر لطف خدا آفریده شدن.
ولی کرامت و احترام انسان، یه جور کرامت و احترام خاصه. این کرامت و احترام خاص، متعلق به اولین انسان یعنی حضرت آدم نیست. متعلق به نژاد و تیره و قبیله ی خاصی هم نیست. به مردمان یک دوره ی زمانی خاص هم تعلق نداره.
خدا در قرآن فرموده: ما همه ی بنی آدم را گرامی داشتیم.
«بنی آدم»، یعنی همه ی انسان ها، در هر زمان و مکان و نژاد و لباس و سن و سالی که باشن.
کرامت، نقطه ی مقابل پستی و فرومایگیه. انسان ذاتاً کرامت داره، چون به فرموده ی خدا در «اَحسن تَقویم» آفریده شده. در بهترین قوام و نظام. خدا در آفرینش انسان به هر چیزی که برای بقا و سعادت انسان لازم بوده توجه کرده. هیچ چیزی از قلم نیفتاده. هیچ نیازی بی پاسخ گذاشته نشده.
انسان احترام و کرامت ویژه ای داره. چون خدا در وقت آفرینش، نگاهی ویژه به او داشته. لطفی خاص، نظری متفاوت، توجهی انحصاری.
پرسیدم: چرا باید دعا کنیم؟
گفت: دعا نکنیم، چه کنیم؟! کار دیگه ای هم مگه دستمون هست. چاره ی دیگه ای هم مگه داریم؟!
بعد برام آیه ی آخر سوره ی فرقانُ خوند. خدا، فرموده بود:
«بگو که اگر دعای شما نبود، خدا به شما چه توجه و اعتنایی داشت؟»
الآن توی دنیا، بعضی از زندان های قدیمی تبدیل به موزه شده.
یعنی مردم کلی راه می کوبن و می رن یه منطقه بد آب و هوا، تازه کلی هم پول بلیط میدن که بتونن نصف روز توی اون زندان باشن.
البته این زندان ها، با زندان های معمولی فرق می کنن.
چون اونجا که بری بهت می گن اینجا زندانیه که فلان شخصیت مبارز و آزادی خواه، مثلاً نلسون ماندلا، چند سال در اون زندانی بوده.
یا مثلاً همین حمام و باغ فین که شهرتشون رو مدیون شخصیت بزرگ امیر کبیر هستن.
می خوام بگم آدمیزاد می تونه با بزرگوار زیستن، حتی به زندان و تبعیدگاه و محل قتل خودش هم شخصیت بده.
