بعضی ها خوشبختی رو توی «آرمانشهر های خیالی» و «یوتوپیا» ها و «مدینه های فاضله» جست و جو می کنن ...
شهر هایی که هر جا باشن، مطمئناً روی زمین پیدا نمی شن....
ولی بعضی های دیگه ثابت کردن که روی همین زمین خاکی هم میشه خوشبخت شد.
می شه به جای آرمانشهر، اهل تهران و کاشان و مشهد و شهر های دیگه بود اما روی خوشبختی رو هم دید...
مورد اعتماد بقیه بودن، کم نعمتی نیست. اصلاً یه جور سعادت و خوشبختیه.
فکرش رو بکن! بقیه ما رو راستگو و مطمئن می دونن و بدون واهمه، به ما اعتماد می کنن.
اینجور وقتا باید یاد همون حدیث پیامبر بیفتیم که فرموده:
«آدمى را همین سعادت بس که در کار دین و دنیا به او اعتماد کنند .»
البته همچین اعتمادی، مسئولیت ما رو سنگین می کنه و باید برای حفظ و تداومش حسابی مایه بذاریم.
از امام علی (ع) روایت شده که فرمود:
« اگر مورد اعتمادِ برادرت هستى ، برایش از جان و مال ، مایه بگذار و با هر کسى او دوست است ، دوست باش و با هر که دشمن است ، دشمن باش. رازها و عیبهایش را بپوشان و خوبىهایش را آشکار کن.»
احادیث می گن زرنگ واقعی کسیه که توی این دنیا، مومنانه زندگی کنه.
زرنگ کسیه که با همین سرمایه محدود دنیایی، جوری داد و ستد کنه که دست آخر بتونه بهشت بی نهایت رو بخره.
زرنگ کسیه که بازی زندگی رو برنده بشه . قرآن هم می گه : برنده، کسیه که اهل ایمان باشه.
یکی از اون چیزایی که خیلی روی آخر و عاقبت و سرنوشت ما ها تأثیر داره، همین لقمه هائیه که با دستمون به سمت دهان می بریم.
لقمه حلال، آدم رو خوش عاقبت می کنه. آدم رو دلرحم می کنه. آدم رو اهل انصاف می کنه. آدم رو با وجدان و حق پذیر می کنه.
عوضش چشمتون روز بد نبینه....
لقمه مسأله دار، آدم رو سنگ دل و بی وجدان می کنه. آدم رو بی انصاف می کنه. یه کاری می کنه که نصیحت و حرف حق به گوش آدم تأثیر نداشته باشه....
لقمه ناپاک، آدم رو بد عاقبت می کنه...
