محضر امام صادق رسید و گفت :
هر وقت از نزدیک کربلا رد می‌شوم دلم برای زیارت جدت حسین، پر می‌کشه اما در تمام طول راه، ترس از جاسوس ها و نگهبانهای مسلح همراه منه؛
امام صادق با لبخند فرمود:
«دوست نداری خدا ببینه به خاطر ما ترسیدی؟! نمی‌دونی هرکس به خاطر ما بترسه، جدم حسین باهاش هم‌نفس می‌شه و از هول و هراس قیامت درامان می‌مونه… »
به هر زحمتی بود، جابر بن عبد الله انصاری و عطیة بن سعد کوفی، اسم خودشونُ به عنوان پایه گذاران سنت زیارت اربعین، و اولین زائران قبر امام حسین ثبت کردن.
زیارتی که هیچ وقت بی زحمت و آسان و بی خطر نبوده؛
همیشه ی تاریخ، ترس تیغ تیز خون ریز حرامی ها، همراه ذهن رائران قبر حسین بوده؛
حرامی هایی که قرن به قرن اسمشون عوض شده، و رسم شون تغییر نکرده.
ولی زائرین قبر حسین، چهارده قرنه که نه اسم عوض می کنن، نه رسم.
اسمشون عاشقه و رسمشون عاشقی؛
تا حالا به کلمه ی امتحان دقت کردید؟ امتحان با محنت هم خانواده ست. محنت هم که یعنی سختی و دوشواری و مشقت و اینجور چیزا. اصلاً امتحان یعنی در سختی افتادن. امتحانی که آسون و آبکی باشه امتحان نیست.
من به شخصه معتقدم که:
همه ی امتحان ها سخت هستن و همه ی سختی یه جور امتحان.
حالا که اینجوری به ما بگید سخت ترین امتحانی که تا حالا پشت سر گذاشتید، چی بوده؟!
سختی ها و تلخی ها، فقط واسه این نیستن که قدر خوشی ها و آسونی ها و شیرینی ها رو بدونیم.
بعضی از سختی ها و دردها، خودشون شیرین هستن.
وقتی یه جایی از بدنت رو پشه می زنه، اونقدر می خارونیش که سرخ بشه.
این خاروندن و سرخ شدن، درد داره. ولی دردش رو دوست داری.
یا مثلاً ورزش ها و نرمش های سخت، با اینکه به ماهیچه ها و بدن فشار میارن و اونا رو به سختی میندازن، ولی دوست داشتنی هستن و به آدم نشاط می دن.
خود کلمه «عَذاب» هم با «عَذْب» که معنیش می شه شیرین، هم خانواده ست.
می خوام بگم توی همه سختی ها و عذاب های زندگی، یه شیرینی مخفی وجود داره که باید حواسمون بهش باشه و کشفش کنیم.
آدم از لا به لای سختی ها و مشکلاته که پخته و ساخته می شه...
حافظ که آدم رِند و زرنگی بوده، از خودش یه کلمه ساخته به اسم «تَلخوَش»
این «تَلخْوَش»، از اون واژه هاست ها!
اگه به شکل مکتوبش نیگا کنی می بینی هم کلمه «تلخ» توشه، هم کلمه «خوش»!
یعنی اولش تلخه، آخرش هم مث آخر شاهنامه خوش!
انگار که اصل کلمه اش بوده «تلخْ خوش» یا «تلخِ خوش»، ولی بعد یه دونه از اون «خ» هاش حذف شده.
معلوم هم نیست این «خ» حذف شده مال تلخ بوده یا مال خوش.
هر چی که هست الآن تلخ و خوش، توی «تَلخوَش» سر یه «خ» با هم شراکت دارن و خلاصه دستشون توی یه کاسه ست.
قرآن رو هم که یادت هست .
آیه هاش می گفت : «سختی ها و آسونی ها با هم هستن»
حافظ هم که گفته «تلخ وَش»، حافظ همین آیه ها بوده دیگه ...
بعضی ها می رن کافی شاپ و شربت شیرین خنک سفارش میدن ...
عوضش سفارش یه عده دیگه، قهوه تلخ بدون شکره. تلخِ تلخ!
سلیقه است دیگه.
یکی از شیرینی شربت خوشش میاد، یکی از تلخی قهوه بدون شکر. پارادوکس هم همینجاست. اونجایی که تلخی، باعث خوشی بشه و کام آدم رو شیرین کنه!
اگه تلخی نباشه، دیگه شیرینی های دنیا، شیرین نیستن.
اصلاً هر چیزی با ضد و مخالف خودشه که قدرش معلوم می شه.
بعضی وقتا برای اینکه طعم شیرینی زندگی رو بچشی، باید یه قهوه سفارش بدی....
یه قهوه ی بدون شیر و شکر. تلخ تلخ!
اونایی که پاشون به میدون های میوه و تره بار باز شده، می دونن که اینجور جاها، معمولا میوه رو درهم می دن.
یعنی کنار هر چار تا زردآلوی سالم، یه دونه لهیده هم روی کوپنته.
حالا حکایت شیرینی ها و تلخی های دنیاست.
قرآن می گه: با هر سختی، آسونیه.
نمی گه: «بعد از هر سختی»، می گه : «با هر سختی»
یعنی خلاصه تلخی وشیرینی های دنیا در همه. سعی نکن سوا کنی، چون می زنن روی دستت!!
