مدارا کردن، توسری خوردن نیست

یه برداشت و تلقی و قرائت غلطی که در طول تاریخ و چه بسا امروز از مدارا کردن وجود داره، اینه که مدارا یعنی تو سری خوردن.

یعنی اینکه اجازه بدی، هر کسی، هر جوری دلش می خواد ، هر بلایی سرت بیاره و تو هیچی نگی.

بعدم خیال کنی کارت خیلی درسته و خدا رو خوش میاد و اهل مدارایی.

مدارا، یعنی درک کردن شرایط کسی که فعلاً ضعیف تر از ماست و  روزگار بهش سخت گرفته، نه کسی که میخواد دست بالا رو بگیره و حق ما و بقیه رو بخوره، یه لیوان آب خنک هم روش.

نرمش، ولی قهرمانانه

انعطاف پذیری، به معنی وادادگی و  انفعال و تسلیم و عقب نشینی نیست.

اگه بخوایم بین انعطاف پذیری و استقامت داشتن رابطه برقرار کنیم، باید بگیم انعطاف پذیری یعنی استقامت نرم.

حکایت آدم انعطاف پذیر،  حکایت  یه ماشینه. ماشینی که موانع و چاله چوله ها و ناهمواری های مسیر، اونُ از رفتن و رسیدن به مقصد منصرف نمی کنه. اما همون ماشین برای رد شدن از بین موانع و ناهمواری ها،‌ در مسیر مستقیم خودش به سمت مقصد، گاهی به راست می رونه و گاهی به چپ.

 

از پیامبرمون روایت شده که فرمود:

حکایت مومن مانند ساقه ای کاشته شده است.

باد از هر سو که بوزد آن را خم می کند،  اما چون باد ساکت شود، ساقه باز هم  راست شود.

وقتی این حدیثُ خوندم با خودم گفتم: توی جنگ میون باد و ساقه ی نورس، اونی که دست آخر کوتاه میاد و تسلیم می شه باده. مگه نه؟!