مقراض به احتیاط زن ای خادم

یکی از بزرگ ترین خدمت هایی که می تونیم به امام رضا بکنیم اینه که مایه ی شرمساری امام مون نباشیم.

ما چه خوب باشیم و چه بد، دنیا، امام ما رو با رفتار و اخلاق ما می شناسه. یعنی کارهای ما رو می نویسه پای امام مون. خوب باشیم تا دنیا به خوبی امام مون پی ببره.

خادم باید زینت مخدوم خود باشه، نه موجب کسر شأنش.

بخواب، بخور، بپوش، ولی آدم باش!

بعد از شنیدن  توصیف قیامت، بر خودشون حرام کردن.

خواب و خوراک و باقی شیرینی ها و لذت های این دنیا رو. گفتن: دیگه شبا نمی خوابیم. دیگه لباس خوب نمی پوشیم و غذای خوب نمی خوریم.

حتی با شریک زندگی شون قطع رابطه کردن. 

خبر  کارشون رسید به پیامبر. صداشون زد. فرمود که این کار، کار دستی نیست. منی که پیامبر خدا هستم، اینطور زندگی نمی کنم. خیلی زود، آیه های قرآن هم حرف رسول خدا رو تایید کردن.

آیه هایی که می گفت:  ای اهل ایمان! چیزی که خدا براتون حلال کرده رو، خودتون برای خودتون حرام نکنید!

وقتی گناهان کبیره انگشتر می شوند.

تا حالا  اسم جواهرات هفت گناه کبیره به گوش تون خورده؟.  هفت تا انگشتر که ظاهرشون خیلی براق و قشنگه. با نگین های درشت سبز و قرمز و آب و سفید و زرد و بنفش.

ولی وقتی از نزدیک به این انگشترها دقیق بشیم، وضعیت عوض می شه.  می بینیم  که هر کدومشون به یه گناه اشاره دارن:  به خشم، حسادت، حرص، تکبر، تنبلی شکم پرستی و شهوت.

اون وقته که دیگه دلمون نمی خواد همچین انگشتری در  انگشت داشته باشیم.

خیلی از چیزهایی که از دور، زیبا و خواستنی و دل انگیز به نظر می رسن، حقیقت شون اینطور نیست. حقیقت شون دل آزار و نفرت انگیزه.

نگین سرخ انگشتر خشم، شبیه یه جام زهر تراشیده شده. کیه که بخواد روی انگشتش، همیشه یه جام زهر داشته باشه؟!

لباس رنگی بپوش

در بین ما، هستن دوستانی که به خیالشون لباس خوب و شیک و ترگل و ورگل و رنگی، فقط مال بیرون خونه است.

در منظومه ی  فکری این دوستان، داخل خونه باید با همون لباس های رنگ و رو رفته  ای که داریم سر کنیم.

محض اطلاع این دوستان، باید بگیم پوشیدن لباس رنگ و رو رفته، یعنی محروم کردن اهل خونه از حظّ بصری.

از امام باقر هم روایت شده که فرمود:

ما اهل بیت، لباسای رنگی مونُ توی منزل می پوشیم!

لباس = پوشش + زینت

خدا، توی قرآن وقتی داره از لباس حرف می زنه،‌ فرموده لباس دو  تا خاصیت داره:

هم پوشش تنه، هم زینت و زیبایی تن.

پس هر لباسی اگه واقعاً بخواد لباس باشه، باید این دو تا کار ویژه رو  به خوبی انجام بده.

لباسی که از بد قوارگی و بی ریختی، به تن صاحبش گریه می کنه، لباس نیست.

چرا؟

چون نتونسته زینت تن باشه.

لباسی هم که عوض تن پوش بودن، تن نمایی می کنه، لباس نیست.

بازم چرا؟

چون لباس قراره که مایه ی پوشش تن باشه، نه مایه ی نمایش ....

 

توی آیه ی 26 سوره ی اعراف، بعد از این که از خوبی های لباس می گه،

بعد از این که از پوشش بودن و  زینت بودن لباس می گه،

سریع گریز می زنه به همون مقصود و هدف همیشگی؛

گریز می زنه به تقوا.

می گه:

لباس، نعمت خیلی خوبیه، ولی لباس تقوی، از اونم بهتره.

می گه:

پوشیدگی و زینتی که لباس تقوا به صاحبش می ده، لباسای دیگه نمی دن.

عاشق همین گریز زدن های خدا توی کتابش ام. ببین بحثُ از کجا به کجا کشوند!

 

لباس های پارچه ای و نخی و کتونی و ابریشمی، پوشش و زینت تن ان.

ولی همون جوری که سعدی گفته:

«تن آدمی شریف است به جان آدمیّت»

عین تن شریف آدمیت، جان شریف تر  آدمیت هم محتاج لباسه.

لباسی که بتونه زشتی های جهل و غضب و حرص و حسدُ بپوشونه.

لباسی که بتونه جان آدمیتُ‌ باانصاف و ایثار و احسان و سخاوت و صبر، زیبا کنه.

لباسی که زیباتر از اون لباسی نیست.

لباسی که اسمش تقواست، اسمش پرهیزگاریه....

 

لباس باشیم برای هم

خدا توی قرآن، اسم همسرُ گذاشته لباس.

فرموده: هم شما  لباسی برای همسرتون هستید، هم همسرتون لباسی برای شماست.

توی این تشبیه، یه عالمه حرف هست.

هر کسی به اندازه ی فهم خودش می تونه از  چشمه ی پاک این تشبیه، نکته های زندگی صید کنه.

 

فایده ی لباس اینه که باعث زینت و قشنگ تر شدن صاحبش هم می شه.

وقتی خدا به ما گفته که باید لباس همسرمون باشیم،‌ یعنی باید وجود ما در کنار همسرمون باعث زینت و افتخار اون باشه، نه مایه شرمساری و سر افکندگیش.

عین لباسایی به که تن صاحبشون، زار می زنن!

 

اینکه به لباس می گن پوشش، به خاطر اینه که یکی از خاصیت های لباس عیب پوشیه.

وقتی هم خدا به زن و شوهر می گه که هر دو تا تون باید لباس طرف مقابل باشید، معنیش اینه که زن و شوهر باید برای هم پرده پوشی کنن و عیب و راز همُ نگه دارن.

لباسی که پوشش نباشه، لباس نیست.

همسری هم که عیب پوش و راز نگه دار نباشه، همسر نیست، دردسره!