دسته خود زرنگ پنداران

قرآن، اسم بعضی ها رو میذاره دسته ی سابقون

این دسته سابقون که خیلی هم خوش به حالشونه عادت دارن که با سرعت و شتاب بالاشون،  توی جاده زندگی از همه سبقت بگیرن.

 این عده،  درسته که خودشون از بقیه سبقت می گیرن ولی  برای بقیه مشکلی ایجاد نمیکنن. زرنگ واقعی و ناب و اوژینال و قفل نشکسته،‌ همین ها هستن.

عوضش یه عده هستن که چون نمی تونن سبقت بگیرن، برای جلو زدن از بقیه،  جلوی راه اونا سرعت گیر نصب می کنن و  میخ و خرده شیشه می ریزن و چاه می کنن....

اسم این گروه رو  باید گذاشت : دسته ی «خود زرنگ پنداران»!

زیانکارترین ها کیا هستن؟!

توی قرآن، چندین و چند جا،  راجع به آدمایی صحبت شده که  کار اشتباهشون، به چشمون  درست و قشنگ میاد.

یه نمونه از آدمای این ژانر، اونایی هستن که  به  حقه بازی ها و دوز و کلک های  سطح پایینشون می نازن و  فکر می کنن خیلی خلاق و مبتکر هستن.

مشکل این آدما اینه که چون کار زشت خودشون رو زیبا می بینن، نسبت به اون هیچ عذاب وجدانی هم ندارن و ازش  با قاطعیت و جدیت دفاع می کنن....

بحث کردن با اینجور آدما،  معمولاً نتیجه ای جز سر درد گرفتن نداره....

زرنگی یعنی زندگی مومنانه

احادیث می گن زرنگ واقعی کسیه که توی این دنیا، مومنانه زندگی کنه.

زرنگ کسیه که با همین سرمایه محدود دنیایی،  جوری داد و ستد کنه که دست آخر بتونه بهشت بی نهایت رو بخره.

زرنگ کسیه که بازی زندگی رو برنده بشه . قرآن هم  می گه : برنده، کسیه که اهل ایمان باشه.

فرق زرنگی با زرنگ بازی

زرنگی یه چیزه، زرنگ بازی یه چیز دیگه. ز

فرق زرنگی و زرنگ بازی توی اینه که توی زرنگی، حق بقیه  ضایع نمی شه.

بلکه آدم زرنگ، با تلاش خودش،  به نتایجی  بهتر از نتایج بقیه می رسه.

ولی توی زرنگ بازی،  این ضایع شدن حق بقیه است که باعث جلو افتادن آقا یا خانم زرنگ نما می شه....

 این فرق اساسی رو نباید دست کم گرفت....

بقیه هم بلدن اینجور زرنگیا رو

مثل خیلی از اونایی که ادعای زرنگیشون می شه،  بقیه هم بلدن توی ترافیک، مرتب لاین عوض کنن، ولی این کار رو نمی کنن.

بقیه هم بلدن تا یه چیزی قراره گرون بشه، بخرن و انبار کنن تا گرون تر بشه، ولی وجدانشون اجازه نمی ده...

بقیه هم بلدن  توی صف بزنن و دروغ بگن و رشوه بدن و شیرینی بگیرن، ولی دور اینجور کارا نمی رن.

فقط هم به خاطر اینکه انسانیت دارن.

این تقوا بدجوری دست و پای بعضیا رو بسته

بعضی از اونایی که خیلی ادعای زرنگیشون می شه، فکر می کنن راه و چاه اینجور زرنگ بازی ها رو فقط خودشون بلد هستن.

فکر می کنن عقل و هوش بقیه، به همچین دوز و کلک هایی قد نمی ده.

برای همینم هست که اینقدر از خودشون و زرنگ بازی هاشون خوششون میاد. آخه فکر می کنن خیلی نابغه و اینشتین هستن. در حالی که اینطوری نیست.

خیلی از اون دوز و کلک ها رو خیلی های دیگه هم بلدن.  ولی یه نیروی بازدارنده توی وجودشون هست که اجازه نمی ده دور اینجور کارا برن....

آدم با کلاه، آدم بی کلاه

اصولاً آدما دو دسته بیشتر نیستن.

یا روی سرشون کلاه دارن، یا سرشون بی کلاه مونده.

بعضیا فکر می کنن آدم زرنگ کسیه که کلاه دسته اول رو بر داره و سر دسته دوم کلاه بذاره.

اینم یه نوع طرز تفکره دیگه. ولی طرز تفکری که غلطه.

به نظر ما، زرنگ کسیه که :

اگه روی سرش کلاه داره، نذاره کسی کلاهش رو برداره.

اگر هم بی کلاهه، نذاره کسی سرش کلاه بذاره.

لباس شهرت نپوش

شهرت چیز بدی نیست.

اصلن خیلی وقتا دست خود آدم نیست.

کسی که قدّ بلندشُ باید توی کتاب رکوردها ثبت کنن، خواسته و ناخواسته، مشهور می شه.

ولی شهرت هایی هم وجود داره که ارادیه و خدا،‌ بعضی از  اونا رو خوش نداره.

مثلاً خدا  خوش نداره کسی به خاطر سبک خاص لباس پوشیدنش مشهور و انگشت نما بشه.

 

از امام اولمون روایت شده که فرمود:

«شهرتی که با لباس به دست بیاد، مشمول بغض و غضب خداست. »

بعضیا، لباسُ می پوشن که سردشون نشه، یا اگه هوا گرمه، آفتاب پوستشونُ نسوزونه و تحت تأثیر اشعه های ماورای بنفش، دچار سرطان پوست نشن....

بعضیای دیگه، لباسُ برای این می پوشن که هم سردشون نشه، هم پوستشون آفتاب سوخته نشه و سرطان پوست نگیرن، هم زیبا و موقر جلوه کنن.

اما بعضیا، لباس می پوشن چون می دونن خدا،‌ دوست داره انسانُ پوشیده و مستور ببینه.

اینا، هم از سرما و گرما محفوظن، هم زیبا و موقر جلوه می کنن،  هم چون با لباس پوشیدنشون خدا رو بندگی می کنن، رضایت خدا رو به دست میارن.

زرنگی یعنی همین....