ظاهر دنیا، برق ماشینای گرون قیمتیه که توی خیابون از کنارمون رد می شن.
ارتفاع ساختمونائیه که تا سرمونُ کاملاُ بالا نگیریم، سیاهی طبقه ی آخرشُ نمی بینیم.
ظاهر دنیا، تعداد صفرهای جلوی موجودی حسابای بانیکه.
ولی همه ی این ظواهر یه باطنی هم داره. برای خیلی ها این باطن، به این زودی ها معلوم نمی شه. باید قیامت بیاد و پرده ها کنار بره تا چشم شون به اون باطن و حقیقت روشن بشه.
ولی بعضیای دیگه توی همین دنیا هم چشم باطن بین دارن. برای همینم هست که با نگاه از سر حسرت به برق ماشینای گرون قیمت نگاه نمی کنن.
ظاهر دنیا، همین زرق و برقیه که به چشم میاد. ظاهر دنیا همه ی چیزائیه که چشم با دیدن شون گرد می شه و تعجب می کنه.
ولی باطن دنیا رو با چشم سَر نمی شه دید. باطن دنیا رو باید با چشم سِر تماشا کرد.
خیلی از آدمایی که با چشم سر، دارا و توانمند و خوشبخت به نظر می رسن، باطن و حقیقت شون چیز دیگه ایه.
باطنشون فقر و نداری و احتیاج و بد بختیه.
این باطنُ فقط با چشم سِر می شه دید.
