معجزه یعنی شکستن عادت ها

توی تعریف معجزه گفتن: کاری که بقیه از انجامش ناتوان باشن.

با این تعریف،  بیرون اومدن خورشید از مشرق و غروبش از مغرب هم معجزه ست.

سبز شدن برگ درختا توی بهار و زرد شدنشون توی پاییز هم معجزه ست.

چون غیر از خدا ، کیه که بتونه همجین کارهایی بکنه؟

ولی کسی به غروب آفتاب و زرد شدن برگ درختا معجزه نمی گه.

یکی از اسم های معجزه، خَرْق عادته.

خرق یعنی شکسته شدن.

پس معجزه یعنی شکسته شدن عادت ها.

ماها، غروب آفتاب رو با همه عظمتش معجزه نمی دونیم، چون به دیدنش عادت داریم.

ولی بیرون اومدن یه شتر از دل کوه برامون معجزه ست. چون عادت نداریم  ببینیم که از دل کوه، شتر بیرون بیاد.

یکی از کارهای پیامبر ها،  همین شکستن عادت های غفلت آور بوده.

آخرین نمازُ بخون

گفتن هر نمازی رو اونجور بخونید که انگار قراره آخرین نماز عمرتون باشه.

ما ها اگه واقعاً بدونیم یه نماز، آخرین نمازیه که می خوایم بخونیم،  سعی می کنیم اون رو به  ویژه ترین شکل ممکن به جا بیاریم.

از همون لحظه الله ا کبر گفتن، حتی از قبلش و از دم وضو گرفتن، همه هوش و حواسمون رو جمع می کنیم .

اما اینکه چرا بقیه نمازهامون معمولاً اینجوری نیست، خیلی دلیل ها داره.

یه دلیلش اینه که اونا رو از سر عادت و تکرار به جا بیاریم. برای  همینم همه نمازهامون به هم شبیه هستن.

ولی اونایی که نمازهاشون از سر عادت و تکرار نیست، قشنگ توی هر رکعتی با خودشون می گن: خب الآن بعد از حمد چه سوره ای بخونم؟  توی سجده چی از خدا بخوام؟ ذکر رکوعم این دفعه چی باشه؟! با چه کلمه هایی باهاش حرف بزنم؟