بعد از شنیدن توصیف قیامت، بر خودشون حرام کردن.
خواب و خوراک و باقی شیرینی ها و لذت های این دنیا رو. گفتن: دیگه شبا نمی خوابیم. دیگه لباس خوب نمی پوشیم و غذای خوب نمی خوریم.
حتی با شریک زندگی شون قطع رابطه کردن.
خبر کارشون رسید به پیامبر. صداشون زد. فرمود که این کار، کار دستی نیست. منی که پیامبر خدا هستم، اینطور زندگی نمی کنم. خیلی زود، آیه های قرآن هم حرف رسول خدا رو تایید کردن.
آیه هایی که می گفت: ای اهل ایمان! چیزی که خدا براتون حلال کرده رو، خودتون برای خودتون حرام نکنید!
گفتن: بیا فلانی رو ببین! ما روی زمین صاف پامون پیچ می خوره، اون روی آب راه میره، کف کفشش هم خیس نمی شه!
گفت: خب که چی ؟ مگس و آب دزدک هم روی آب راه میرن.
گفتن: مگه فقط به روی آب راه رفتنه؟ کجاش رو دیدی ؟! چشم به هم بزنی از شرق دنیا می ره غرب. الآن چین و ماچیه، پلک بزنی رفته فرنگ.
گفت: تازه شده مث شیطون. فکر کردید شیطون از این کارا بلد نیست؟
دیگه کفر مرید ها و شاگرد ها از دست حرفای استاد و مراد در اومده بود. گفتن:
خب اگه به این کارا نیست، پس مردونگی به چیه ؟
گفت: « مرد آن بود که درمیان خلق به نشیند و برخیزد و به خسپد و بخرد و بفروشد و دربازار در میان خلق ستد و داد کند و زن خواهد و با خلق درآمیزد و یک لحظه ازخدای غافل نباشد.»
اینا رو شیخ ابوسعید ابوالخیر گفت.
