میگن پول، پول میاره.
یعنی هر چقدر که بیشتر پول داشته باشی، می تونی پول بیشتری هم به جیب بزنی.
اگه این حرف راست باشه، هدایت هم یه همچین حکایتی داره. یعنی هدایت، هدایت میاره.
یعنی هر چقدر راهُ درست تر بریم، بقیه ی مسیر بهتر نشونمون می دن و بیشتر، دستمونُ می گیرن.
خدا خودش فرموده:
«اونایی که هدایت بشن، هدایتشونُ بیشتر می کنم»
این یعنی هدایت، هدایت میاره.
بهترین مراقب دنیا، خود خداست. خدا اونقدر مهربونه که سر هر امتحانی، جواب ها رو به بنده هاش برسونه. کافیه صداش بزنیم. کافیه ازش بخوایم که راه و گزینه و جواب درستُ به ما بگه. حتماً می گه. خدا همونقدر که مراقبه، راهنما هم هست. سر دو راهی ها، ما رو حیرون نمی ذاره.
مراقبت هر کسی رو که منکر بشیم، مراقبت خدا از خودمون رو نمی تونیم انکار کنیم.
خدایی که یکی از اسم هاش رقیبه و اسم دیگه اش حافظ.
خدایی که نه خواب داره، نه خوراک و خستگی....
همچین خدایی، همیشه ی همیشه مراقب و به پای ماهاست.
گاهی وقت ها سنگ سر راهمون سبز می کنه تا رفتن بی راهه های پر از چاه منصرف بشیم.
گاهی هم درست دم پرتگاه دستمون رو می گیره و می کشدمون عقب.
خدایی که اگه لحظه به لحظه ازمون مراقبت نمی کرد، معلوم نبود چه بلاهایی سرمون می اومد و چه بلاهایی خودمون سر خودمون می آوردیم.
توی بعضی از این بازی های کامپیوتری، می رسی به یه جاهایی که دیگه راهی برای جلوتر رفتن وجود نداره. یعنی هر چقدر که کلید حرکت به جلو رو فشار می دی، شخصیت بازی نمی تونه جلوتر بره.
اینجور وقتا هیچ وقت به خودت نمی گی بازی همینجا تموم میشه. بلکه مطمئن می شی راه رو اشتباه اومدی و باید برگردی عقب تا بقیه راه ها رو امتحان کنی.
من و شما به سازنده های یه بازی رایانه ای، اطمینان خاطر داریم و می دونیم راهی برامون باقی گذاشتن. برای همینم اونقدر می گردیم تا راه رفتن به مرحله بعد رو پیدا کنیم.
سازنده های بازی های رایانه ای ، مث خودمون انسان هستن.
کاش یه مقدار از امید و اطمینان خاطری که به کار آدم های مث خودمون داریم، به خدا و کارها و حکمتش داشتیم!
وسط یه شهر غریب گم شدی، نه راه پس داری ، نه راه پیش...
جلوی یه ماشین رو می گیری و ازش آدرس می پرسی....
اونم بهت می گه: دنبال من بیا...
تو، توی همچین موقعیتی باشی، چی کار میکنی...
دنبالش می ری دیگه؟!
هر کس دیگه ای جای تو باشه هم دنبالش می ره.
چون و چرا هم نمی کنه که چرا الآن این طرف پیچیدی و چرا اونجا نپیچیدی....
توی زبون دین به این دنباله روی بی چون و چرا می گن: «بندگی»
