ما نمی گیم راه صد ساله رو صد ساله برو. شما چون خیلی دست فرمونت خوبه، بیست ساله برو. پونزده ساله برو. فوق فوقش دیگه ده ساله برو. ماشالا هزار ماشالا جونم هستی. فرصت داری. یه شبه می خوای بری که چی بشه؟ گیریم که یه شبه رفتی همه ی اون راهُ. باقی شبا رو می خوای کجا بری؟ البته با این سرعتی که شما داری بلند پروازی می کنی، بعید می دونم سالم برسی. اون بالاها سرت گیج می ره. کار دست خودت می دی. گفته باشم که نگی نگفتی.
یادمه یه جا نوشته بود:
«برای رسیدن به خواسته هات، نا امیدی رو دور بنداز.
جدیت داشته باش و همه گزینه ها رو امتحان کن،
اینجوری بعضی وقتا پیروز میشی و بعضی وقتا یه چیز تازه یاد می گیری،
ولی شکست، بی معنیه.»
همه شاهکارها و کارهای بزرگ هم ذره ذره به وجود اومدن و هیچ چیزی یه شبه درست نشده…
چینی ها ضرب المثلی با همین مضمون دارن که میگه:
«مردی می‌تونه کوه رو از میان برداره که از برداشتن سنگ ریزه‌ها شروع کنه.»
همیشه قدمی هست که باید برداریم و بعد از اون قدم یه قدم دیگه.
اصلا زندگی یعنی همین قدم‌های پشت سر هم، قدم هایی که ما رو از منزل خواستن به قله و مقصد توانستن می رسونن، زندگی یعنی حرکت، حرکتی که همراه خودش برکت میاره.
یادت باشه زندگی به نسبت شهامت آدم‌ها تنگ و فراخ می‌شه، پس شهامت داشته باش تا بتونی رسیدن به خواسته هات رو جشن بگیری.
