شیعه یعنی دنباله رو، یعنی اهل پیروی عاشقانه.
پیروی عاشقانه، خاصیتش اینه که عاشق رو شبیه معشوق می کنه. همه جوره هم شبیه می کنه. توی لحن حرف زدن، توی سبک عمل کردن، توی نوع فکر و نحوه ی ذکر.
شیعه، کسیه که همه جوره شبیه امامش باشه.
کسی که بقیه، با دیدن رفتار و گفتار و ظاهر و اخلاقش، یاد امامش بیفتن.
هر شیعه ای، یه نمونه ی کوچک، از بزرگی ها و بزرگواری های امام خودشه.
شک و تردید از اون چیزائیه که ماها معمولاً براش یه بار منفی قائل هستیم. در حالی که لزوماً تردید و شک چیزای بدی نیستن و ضرر نمی رسونن.
یک شک و تردید و به جا، می تونه آثار مثبتی برای خود ما، افراد دور و بر ما، و حتی برای کل آدمای دنیا داشته باشه.
چه جوریشُ عرض می کنیم!
به این فکر کنید که اگه قرار بود آدما، به هیچ کدوم از حرفایی که توی مدرسه یا از پدر و مادرشون می شنون شک نکنن.
اینجوری باید هنوزم تصور همه ی ما این می بود که زمین مرکز جهانه و خورشید و ستاره ها دارن دور زمین می چرخن. یا فرضاً کره ی زمین روی دوش یه نهنگ سواره.
ولی همیشه بودن آدمایی که به شنیده ها و باور هاشون شک کردن و همون شک باعث شده تا چیزای تازه ای کشف کنن و پرده از حقایق تازه ای بردارن.
تردید و شک، راهیه برای رسیدن به دانایی.
اگه پای صحبت خیلی از تازه مسلمون ها بشینیم، می بینم بیشترشون نسبت به دین قبلیشون تعصب خاص داشتن و آدمای معتقدی بودن. ولی یه شک و تردید خیلی کوچیک باعث شده تا راجع به عقاید خودشون و ادیان دیگه بیشتر تحقیق کنن. بعد هم همون تحقیق بهشون کمک کرده تا راه بهتری رو برای باقی زندگیشون پیدا کنن.
شک می تونه مقدمه ای برای انتخاب راه های بهتر باشه...
