کم نبودن یارترین هایی که بعد یه وقت ، دل آزار ترین شدن.
مشکل البته زیر سر اون یارترین های قبلی نیست. مشکل زیر سر دله که اول می پسنده و بعدتر ، بی میل میشه.
بی میل میشه چون پیدا نمی کنه اون خواستنی خودش رو .
بعد همین جور سریال دل بستگی ها و دلزدگی ها تکرار میشن بدون اینکه خیلی ها حتی برای یه بار خسته بشن و اعتراض کنن و فریاد بزن :
خسته ام ؛
از هر آنچه از قبیل عادت است .
کو؟ کجاست ؟ آنچه بی نهایت است .
بین اعضای وجود ما، هیچ کسی سر به هو تر و سر خود تر از دل نیست.
چشم حد اکثر از اینجا می تونه نوک قله رو دید بزنه. ولی واسه همون چشم، خدا دو تا پلک به مون داده که وقتش می تونیم ببندیمشون و دید چشمُ کور کنیم.
خلاصه که چشم رو می شه درویش کرد.
گوش رو می شه پنیه توش فرو کرد.
دهان رو میشه بست. زبون رو می شه به کام گرفت و سکوت کرد.
ولی دل!
امان از این دل...
یه وقتایی سر خود پا می شه و از اینجا می ره اون سر دنیا!
ولی انصافاً خوش به حال اونایی که مرغ دلشون با اینکه یه کم سر به هواست، ولی جاهای خوبْ خوب می پره!
خیلی چیزها هستن که دل ، دلبسته اون ها میشه . ولی کم پیش میاد که دل ، چیزی رو برای همیشه بخواد . تو اگه دوست داری دلپذیر های امروزت ، دلزدگی های فردا رو برات به ارمغان نیارن ، دلت رو بسپار به یه بی نهایت خوب .
یکی که یکیه و غیر اون کسی نیست .
یکی که همیشه بوده و همیشه هست .
خودمونی بگم :
یکی که خیلی خیلی خداست!
