من نمی گم با دوست هات قهر نکن....
می گم، هر وقت قهر کردی، خودت رو بذار جای کسی که باهاش قهر کردی...
ببین اگه همون رفیقی که جوابش رو نمی دی، جوابت رو نده، چه احساسی پیدا می کنی؟
اگه احساس خوبی بهت دست داد، خب قهر کن...
قهر کن و این احساس خوب رو با اون ها هم به اشتراک بذار....
اما اگه احساسی که بهت دست می ده رو نپسندیدی، این احساس ناپسند رو به بقیه هم پیشکش نکن...
اینا رو از خودم نمی گم.
از احادیث و فرموده های بزرگایی می گم که به من و تو توصیه کردن چیزی رو که برای خودمون نمی پسندیم، برای دیگران هم نپسندیم.
قهره و دلخوریه دیگه....
بعضی وقتا بدون اینکه بخوای پیش میاد.
ولی آدم زرنگ و سیاستمدار کسیه که هر تهدیدی رو تبدیل به فرصت کنه...
قهر و دلخوری و سر سنگینی هم یه تهدید بالفعل خیلی خیلی خطرناکه... اما تو می تونی این تهدید بزرگ رو برای خودت به یه فرصت استثنایی برای بهشتی شدن تبدیل کنی...
راهش هم اینه که عجله کنی و اولین طرفی باشی که برای فیصله دادن موضوع پا پیش می ذاره...
روایت ها می گن: تو هر قهری، رحمت خدا شامل حال کسیه که پیش قدم می شه واسه آشتی...
پس اینجور فرصت ها رو از دست نده...
می تونی با یه پیامک شروع کنی.... توش بنویس:
من رشته محبت خود پاره می کنم / شاید گره خورد، به تو نزدیک تر شوم.
بازم می گم: قهر و دلخوریه دیگه...
من و شما هم آدمیزادیم و جایز الخطا دیگه...
پس ممکنه گاهی وقتا بینمون از این جور اتفاق های اشتباه، اتفاق بیفته... ولی مهم اینه که حواسمون رو جمع کنیم....
حواسمون رو جمع کنیم به اینکه هر قهری، دیر یا زود ممکنه به آشتی تبدیل نشه.
پس امروز که در وضعیت قرمز قهر به سر می بریم، فکر فردای سفید صلح هم باشیم و جوری از خجالت هم در نیایم که فردا روز، رومون نشه توی چش هم نگاه کنیم.
حضرت علی (علیه السلام) فرموده:
توی دشمنی کردن با دشمن خودت هم اندازه نگه دار. چون ممکنه بعداً باهاش دوست بشی....
تازه این رو حضرت علی در مورد دشمن فرموده. رفیق قهر کرده که اسمش دشمن نیست!
