خیلی از ماها امام خودمونُ با وصف «ضامن آهو» می شناسیم. ولی تاریخ می گه که آقتاب هشتم آسمون ما به «ضامن الاُمَّه» مشهور بوده. ضامن الاُمَّه، یعنی پشتیبان مردم. یعنی کسی که از مردم حمایت می کنه. به قدر وسعمون، مثل اماممون باشیم. جوری که بقیه به کمک ما، به حمایتمون امید داشته باشن.
امام هشتم ما به «معینُ الضُّعَفا» مشهوره؛ معین یعنی کمک کار، یعنی دست گیر، یعنی یار؛ امام ما مث همه ی پدرها و اجدادش، اهل دستگیری بود. اهل کمک کردن. اهل برداشتن بارهای سنگین از دوش های خسته. مثل اماممون باشیم. خیر برسونیم و شر نرسونیم. یار باشیم و بار نباشیم.
ابرها رو دیدی؟
بعضی هاشون فقط میان و هوای گرم تابستون رو شرجی میکنن. بعد هم با چند تا لکه باریدنشون، ماشین و شیشه پنجره مردم رو لک می کنن و می رن ...
ولی بعضی هاشون ....
بعضی هاشون میان و می بارن و همه این سرطان های معلق در هوا رو می شورن و زمین رو سیراب می کنن و هوا رو خنک می کنن و بعد می رن ....
حکایت آدمای بی برکت و آدمای با برکت هم همینجوریه ....
یه چک پول پنجاه تومنی ته صندوق خونه تون هست واسه وقتی که بانک ها تعطیل باشن و خودپرداز ها مث همیشه قطع.
این چک پول، تا حالا 5 بار ، وقت و بی وقت، قرض و وجه دستی شده واسه همسایه بالایی و همسایه پایینی و داداشت و بابات...
همیشه هم خیلی زود بعد از اینکه کار بقیه رو راه انداخته، برگشته سر جاش توی همون صندوق.
پول با برکت که می گن، یعنی این!
