بچه که بودم، وقتی دسته گل به آب می دادم، بابام بهم می گفت:
صد بار بدی کردی و دیدی ثمرش را / خوبی چه بدی داشت که یک بار نکردی.
حالا حکایت ماست.
روزی صد بار، روی قول صد تا کس و ناکس حساب می کنیم. روی صد بار به حرف این و اون دل خوش می شیم.
ولی زورمون میاد یه بار، به بار برای همیشه، به قول و حرف و وعده های خدا ایمان بیاریم.
زورمون میاد روی قول و قرار خدا حساب ویژه باز کنیم.
کسی می دونه چرا؟!
