مثل من و تو …
مثل خیلی های دیگر …
دریا هم گاهی آرام است ، گاهی بی قرار …
گاهی دلش مثل من و تو می گیرد ، اسمش را گذاشته اند : «جزر»
گاهی هم خوشحال است ،پا پیش می گذارد و ناز ساحل را می خرد.
اسم خوشحالی های دریا شده: « مَد »
عصبانی که باشد ، نزدیکش هم نمی شود رفت .
کسی هم نمی رود ، همه بی محلش می کنند …
سرش را که به سنگ ها بکوبد ، کم کم آرام می شود …
آرام و رام ….
اهل دل به دریا زدن که باشی ، حالا وقتش ست .
مقابل وسوسه ، علم و سواد و تجربه به کار نمیاد...
بلکه قدرت صبر و تحمل و استقامته که چاره کاره...
هر سال این همه آدم توی سواحل قشنگ شمال کشورمون غرق می شن....
همه اون ها هم می دونن که دریا بی رحمه..
همه شون هم می دونن که هر سال خیلی ها غرق همین دریا می شن...
حتی اون هایی که برای نجات بقیه به دریا می زنن و خودشون غرق می شن هم می دونن که شنا بلد نیستن و حتی خودشون رو هم نمی تونن نجات بدن .... همه، همه این ها رو می دونن ...
ولی ....
ولی صبرشون کمه و بی طاقت می شن و می شه اون چیزی که نباید بشه ....
فیزیک اگه خونده باشی، می دونی اینرسی چیه...
دو جور اینرسی داریم: اینرسی سکون و اینرسی حرکتی ....
اینرسی سکون می گه : حرکت دادن جسم ساکن سخت تر از حرکت دادن جنس متحرکه....
اینرسی حرکتی هم می گه : همین که جسم ساکن به حرکت در اومد، دیگه این بار نگه داشتنشه که سخت می شه... خیلی خیلی سخت تر از ساکن نگه داشتن یه جسم ساکن!
این چیزا رو زمان دبیرستان بهمون یاد ندادن که فقط باهاش مسأله های توی ورقه های امتحانی رو حل کنیم...
همین حالا هم قانونای اینرسی به دردمون می خوره...
مثلاٌ بهمون می گه:
وقتی کسی یا چیزی داره وسوسه ت می کنه، تا به سمتش قدم بر نداشتی، کار اون سخته و وقتی اولین قدم رو برداشتی، دیگه کار توئه که سخت می شه.... خیلی خیلی سخت.
قطره، چه ابر باشه، چه بارون باشه، چه برف و چه بخار، بالاخره بر می گرده به همون جایی که ازش اومده.
بر می گرده به دریا.
این اصلی ترین قانون هستیه.
قانونی که می گه: بازگشت هر چیزی به اصل خودشه.
قانونی که دیر و زود، شاید داشته باشه، ولی سوخت و سوز، هرگز!
وقتی قانونی بدون استثنا باشه، پس ما رو هم شامل می شه. همه ما رو!
این یعنی : ما هم به اصل خودمون بر می گردیم . اما اصل قشنگ و دوست داشتنی ما، خداست.
