بعضی ها، ممکنه برات چنگ و دندون نشون بدن و بگن: بجنگ تا بجنگیم.
عوضش، بعضی ها هم آغوششون رو برات باز می کنن و می گن: بخند تا بخندیم.
اون اولی ها، به این دومی ها در!
ولی یه عده هم هستن که اول تو آغوش می گیرنت و بعد از پشت بهت خنجر می زنن.
زخم این آدما، هیچ جوری از تن آدم در نمی شه!
می خواستم بگم آدم دورو مث این کاپشن هایی می مونه که یه روش کاپشنه، یه روش بارونی.
ولی دیدم تشبیهم غلطه.
چون اولاً کاپشن بارونی رو همون اول که می خوای بخری، فروشنده بهت می گه: این دو تا رو داره ها!
ثانیاً هر دو تا روی کاپشن دو رو، خوب و به درد بخوره.
ولی آدم دو رو وقتی می خواد رفیق و همکار و همسر و همسایه آدم بشه، نمیگه: راستی من علاوه بر این روی خوشم، یه روی دیگه هم دارم که به وقتش نشونت می دم.
ضمناً بر عکس روی دوم کاپشن دو رو، هیچ خیری توی روی دوم آدم دو رو نیست.
آدم دو رو بیشتر شبیه هندونه در بسته و خوش بر رو روئیه که تا یه قاچ ازش نگیری، نمی فهمی چه کلاهی سرت رفته.
آدم دو رو ، شبیه یه انار سرخه که پوستش برق میزنه و دل رو می بره. ولی وقتی بازش می کنی، به جای دونه های یاقوتی، دود ازش می زنه بیرون!
قدیمی ها ، به آدم دو رو و متظاهر می گن: بو قلمون صفت.
ما که هر چی فکر کردیم نفهمیدیم بوقلمون چه سوء سابقه ای در دو رویی داشته که اینطور اسمش بد رفته.
به نظر من، آدمای دو رو و چند رو و ملوّن رو باید به آفتاب پرست تشبیه کرد.
آفتاب پرست، از اون مارمولک هائیه که هر جا می شینه، به رنگ همونجا در میاد.
**********
از قرار معلوم، جهنم مث برجای مسکونی و تجاری نیست که طبقه هاش از یک شروع بشه و تا «اِن به علاوه یک» ادامه پیدا کنه.
جهنم جای ترقی معکوسه.
یعنی از طبقه منفی یک شروع میشه و تا منفی بی نهایت ادامه پیدا می کنه.
قرآن اسم عمیق ترین جای جهنم که باید همون پنت هاوسش باشه رو گذاشته «دَرْکِ اَسفَل»
اونجور که آیه های قرآن میگن جای آدمای دو رو و منافق ، همین طبقه ست!
