از قدیم و ندیم گفتن:
بر احوال آن مرد باید گریست/ که دخلش بُود نوزده، خرج بیست
یعنی بیچاره اون مردی، و ضمناً بیچاره اون زنی که توی ماه نوزده تومن درآمد داره، ولی هزینه هاش بیست تومنه.
این قضیه ی پیشی گرفتن خرج بر دخل، می تونه خیلی دلیل ها داشته باشه، ولی مطمئناً یه دلیلش نداشتن حساب و کتابه.
آدمیزاده دیگه...
همینجور دلش می خواد خرج کنه.
وقتی هم که حساب و کتابی در کار نباشه، آدم یادش می ره از اول ماه تا الآن چقدر خرج کرده.
پیش خودش می گه کل ولخرجی هام صد تومن هم نشده. ولی وقتی چرتکه میندازه، می فهمه بالای پونصد تومن خرج روی دست خودش گذاشته...
اینجاست که باید بشینه و زار زار گریه کنه. حق هم داره.
بر احوال آن مرد باید گریست/ که دخلش بُود نوزده، خرج بیست
