درسته که تجربه های شخصی، کیلویی و مجانی و یه شبه به دست نمیان.
ولی همیشه، یه عده هستن که حاضرن تجربه های خودشون رو مفتی مفتی به ما ببخشن.
درست مث دانشجویی که برای نوشتن جزوه ی یه درس، یه ترم کامل توی سرما و گرما سر کلاس حاضر شده، ولی شب امتحان همون جزوه رو به بقیه بچه ها هم می ده تا بخونن.
اتفاقاً
میگن هر چیزی زکاتی داره. زکات تجربه
هم اینه که آدم تجربه هاش رو در اختیار
بقیه قرار بده و اهل تنها خوری نباشه....
«دعوتید به خواندن کتاب احادیث دانشجویی»
اون روز معلوم بود که استاد دست و دلش به درس دادن نمی ره...
سابقه نداشت، ولی شروع کرده بود به گرم و گل گرفتن با بچه ها!
از هرگونه بحث حاشیه ای و نامربوط هم استقبال می کرد.
دست آخر خودش هم خسته شد و به شوخی گفت:
« می دونید بچه ها! من امروز سوادم رو جا گذاشتم. یعنی یادم رفته یادداشت هام رو دنبال خودم بیارم سر کلاس... برای همینم امروز کلاس رو زودتر تموم می کنیم.»
موقعی که داشتیم از کلاس می زدیم بیرون، داشتم به این فکر می کردم که آخه سواد جا گذاشتنی هم شد سواد؟!
«دعوتید به خواندن کتاب احادیث دانشجویی»
