وقتی سکوت همان گواهی دروغ است

روزی صد بار به بخت بد خودش لعنت می فرستاد که چرا شاهد معامله ای بوده که حالا اختلاف سر اون، دو طرفش رو به دادگاه کشونده.

خوب می دونست کلاف سر در گم اون پرونده رو فقط توضیحات  خودش باز میکنه... توضیحاتی که باید توی دادگاه و مقابل قاضی بیان می شدن...

البته این رو هم خوب می دونست که نتیجه اون توضیحات، شکست فامیلش توی اون پرونده ست...

 برای همین هم  ترجیح می داد جوری رفتار کنه که انگار شتری ندیده.

دلش نمی خواست وارد ماجرایی بشه که به خیال خودش، غیر دلخوری فامیل، چیزی برای اون نداشت...

ولی هر بار که می خواست خودش رو با توجیه «شتر ندیدن» راضی کنه، یادش می اومد که گاهی اوقات انکار واقعیت و ساکت موندن، با شهادت دروغ فرق زیادی نداره...

همین نکته، بیشتر آزارش می داد...

ماه عسل در دادگاه خانواده

امام صادق فرمود : وقتی به خاطر ایمان کسی باهاش ازدواج کنی ، خدا مال و جمال هم روزیت می کنه ...

صد که بیاد ، نود هم میاد ...

ولی بعضی ها، مهم ترین و  اصلی ترین و شایدم تنها ملاکشون برای انتخاب همسر، یا تیپ و قیافه ست، یا پول و پله و  پرستیژ.

نمی گم این چیزا مهم نیست.

اتفاقاً مهمه. خیلی هم مهمه. ولی برای ازدواج ملاک های مهم تری هم وجود داره.

رد اونایی  رو که ملاک اولیه و اصلی ازدواجشون، ثروت و قیافه ست،  باید چند ماه بعد، توی راهرو های دادگاه خانواده بگیری....

جاده شک، ایستگاه جدایی

برای  اینکه دستمون بیاد شک های مدام و بی مورد، چه اثراتی داره، کافیه یه توک پا بریم نزدیک ترین دادگاه خانواده ای که  آدرسشُ بلدیم.

اونجا، زن و شوهر هایی رو می بینیم که به خاطر شکاک بودن یکیشون، یا هر دو شون، کارشون به دعوا  و قهر و درخواست طلاق و جدایی کشیده.

 

ولی فقط دادگاه خانواده نیست که مضرات شک های زیاد و دم به دم و بی موردُ نشونمون می ده.

کافیه یه نگاهی به صفحه ی حوادث روزنامه ها بزنیم و ببنیم که شک بی مورد می تونه منجر به چه جنایت هایی بشه.

شک بی مورد ، از اون چیزائیه که اگه بهش بی محلی و کم توجهی نشه، یواش یواش کار آدمُ به جنون می کشونه.

هر سکوتی، بانی نجات نیست

درسته که خیلی جاها، سکوت، مایه ی نجاته.

ولی اینجوری نیست که همیشه و همه جا با سکوت کردن و چیزی نگفتن  بشه نجات پیدا کرد.

روز قیامت، خدا خیلی ها رو به خاطر سکوتشونه که محاکمه می کنه.

جایی که سکوت باعث مظلومیت  حق و جون گرفتن ناحق بشه، نباید سکوت کرد.

مثلاً جایی که لازمه بریم و توی دادگاه نسبت به موضوعی شهادت بدیم...

توی همچین موقعیتی اگه سکوت کنیم، مسئولیم.

خدا، دو جای قرآن، توی دو تا آیه ی شبیه به هم فرموده:

به خاطر خدا، به حق و عدالت شهادت بدید. حتی اگه شهادت دادنتون به ضرر خودتون و پدر مادر و نزدیکانتون باشه...

احادیث هم می گن: حق رو بگید، حتی اگه به ضرر شخص خودتون باشه...